De Wens der Eeuwen door Ellen White

Christus kwam verheerlijkt uit het graf, en de Romeinse wacht aanschouwde Hem. Hun ogen waren
gericht op het gelaat van Hem Die zij nog zo kort geleden hadden bespot en gehoond. In dit verheerlijkt
Wezen zagen zij de Gevangene Die zij in de rechtszaal hadden gezien, voor Wie zij een doornenkroon
hadden gevlochten. Dit was de Man Die onwankelbaar had gestaan voor Pilatus en Herodes, Zijn
lichaam gewond door de wrede geseling. Dit was Hij Die aan het kruis was genageld, over Wie de
priesters en oversten zelfvoldaan het hoofd hadden geschud en gezegd: “Anderen heeft Hij gered,
Zichzelf kan Hij niet redden”. Dit was de Man Die in het nieuwe graf van Jozef was gelegd. Het bevel
des hemels had de Gevangene bevrijd. Indien er bergen op Zijn graf gestapeld zouden zijn, hadden
deze niet kunnen verhinderen dat Hij daaruit kwam.
Bij het zien van de engelen en de verheerlijkte Heiland waren de Romeinse bewakers door vrees
bevangen en als doden geworden. Toen het hemels leger aan hun blikken werd onttrokken, kwamen
zij overeind, en zo snel hun bevende ledematen hen dragen konden, gingen zij naar de uitgang van de
hof. Wankelend als beschonkenen, haastten zij zich naar de stad en vertelden het verwonderlijke
nieuws aan hen die zij ontmoetten. Zij gingen op weg naar Pilatus, maar hun bericht was aan de Joodse
leiders overgebracht, en de overpriesters en oudsten lieten hen halen om eerst in hun tegenwoordigheid
te worden gebracht. De soldaten vormden een vreemd schouwspel. Bevend van vrees, met bleke
gezichten, getuigden zij van de opstanding van Christus. De soldaten vertelden alles precies zoals zij
het gezien hadden; zij hadden geen tijd gehad om iets anders dan de waarheid te bedenken of te
vertellen. Met moeite zeiden ze: Het was de Zoon van God, Die gekruisigd werd; we hebben gehoord,
hoe een engel verklaarde dat Hij de Majesteit des hemels is, de Koning der heerlijkheid.
Het gelaat van de priesters werd lijkbleek. Kajafas probeerde te spreken. Zijn lippen bewogen, maar
er kwam geen geluid. De soldaten stonden op het punt de raadzaal te verlaten, toen een stem hen deed
stilstaan. Kajafas had ten slotte zijn spraak hervonden. Wacht, wacht, zei hij. Vertel niemand iets van
de dingen die ge hebt gezien.
Er werd de soldaten een leugenachtig bericht gegeven. “Zegt”, zeiden de priesters, “Zijn discipelen
zijn des nachts gekomen en hebben Hem gestolen, terwijl wij sliepen”. Hier streefden de priesters hun
doel voorbij. Hoe konden de soldaten zeggen, dat de discipelen het lichaam hadden gestolen, terwijl
zij sliepen? Als ze sliepen, hoe konden ze dat dan weten? En indien de discipelen schuldig waren
bevonden het lichaam van Christus te hebben gestolen, zouden de priesters dan niet de eersten zijn om
hen te veroordelen? Of als de schildwachten bij het graf hadden geslapen, zouden dan niet de priesters
hebben vooropgestaan om hen bij Pilatus aan te klagen?
De soldaten waren ontzet bij de gedachte zichzelf ervan te moeten beschuldigen op hun post te hebben
geslapen. Dit was een vergrijp dat met de dood kon worden gestraft. Moesten zij een vals getuigenis
geven, en daarmee het volk bedriegen en hun eigen leven in gevaar brengen? Hadden zij niet hun
vermoeiende wacht gehouden met slapeloze waakzaamheid? Hoe zouden zij een verhoor kunnen
doorstaan, zelfs ter wille van geld, indien zij een meineed pleegden?
Om het getuigenis waarvoor zij vreesden tot zwijgen te brengen, beloofden de priesters, dat zij voor
de veiligheid van de wacht zouden zorgen, door te zeggen dat Pilatus, evenmin als zij, zou willen dat
een dergelijk verhaal werd rondverteld. De Romeinse soldaten verkochten hun onkreukbaarheid aan
510