De Wens der Eeuwen door Ellen White

Maar hoewel Jezus niet antwoordde, verloor de vrouw het geloof niet. Terwijl Hij verder ging alsof
Hij haar niet hoorde, volgde ze Hem, terwijl ze haar smeekbeden herhaalde. Geërgerd door haar
aandringen, vroegen de discipelen Jezus haar weg te zenden. Zij zagen dat hun Meester haar
onverschillig behandelde, en daarom veronderstelden zij, dat het vooroordeel van de Joden tegen de
Kanaänieten Hem welbehaaglijk was. Maar het was een barmhartige Heiland aan Wie de vrouw haar
smeekbede richtte, en in antwoord op het verzoek van Zijn discipelen zei Jezus: “Ik ben slechts
gezonden tot de verloren schapen van het huis Israëls”. Hoewel dit antwoord in overeenstemming
scheen te zijn met het vooroordeel van de Joden, hield het een berisping in voor de discipelen, die zij
later verstonden als een herinnering aan datgene wat Hij hun vaak verteld had dat Hij naar de wereld
was gekomen om allen te redden die Hem wilden aannemen.
De vrouw bracht haar geval met nog meer ernst naar voren, terwijl ze boog aan de voeten van Jezus
en uitriep: “Here, help mij!” Nog steeds wees Jezus ogenschijnlijk haar smeekbeden af, in
overeenstemming met het meedogenloze vooroordeel van de Joden, en antwoordde: “Het is niet goed
het brood der kinderen te nemen en het de honden voor te werpen”. Dit was een eigenlijk verklaren,
dat het niet gerechtvaardigd was, de zegeningen die gebracht werden aan het begenadigde volk van
God, uit te storten over vreemdelingen en zij die uitgesloten waren van Israël. Dit antwoord zou een
minder ernstig zoeker volkomen ontmoedigd hebben. Maar de vrouw zag, dat haar kans was gekomen.
Onder de schijnbare weigering van Jezus zag ze een ontferming die Hij niet kon verbergen. “Zeker,
Here”, antwoordde zij, “ook de honden eten immers van de kruimels die van de tafel van hun meesters
vallen”. Terwijl de kinderen van het gezin eten aan vaders tafel worden zelfs de honden gevoed. Zij
hebben recht op de kruimels die van de rijk voorziene tafel vallen. Indien er dus vele zegeningen aan
Israël geschonken waren, was er dan ook niet een zegening voor haar? Zij werd beschouwd als een
hond, en had zij dan niet de aanspraak van een hond op een kruimel van Zijn overvloed?
Jezus was juist uit Zijn arbeidsveld vertrokken omdat de schriftgeleerden en de Farizeeën Hem zochten
te doden. Zij mopperden en klaagden. Zij legden ongeloof en bitterheid aan de dag, en weigerden het
heil dat hun in zo ruime mate geboden werd. Hier ontmoet Christus iemand van een veracht en
ongelukkig geslacht, dat niet begunstigd is met het licht van Gods Woord; toch geeft ze zich terstond
over aan de goddelijke invloed van Christus en heeft een onvoorwaardelijk geloof in Zijn vermogen
om de gunst waarom zij vraagt, in te willigen. Zij bedelt om de kruimels die van de tafel van de Meester
vallen. Indien zij het voorrecht van een hond mag hebben, is zij bereid zich als een hond te laten
beschouwen. Zij heeft geen nationaal of godsdienstig vooroordeel of trots die haar manier van doen
beïnvloeden, en zij erkent Jezus onmiddellijk als de Verlosser, en als Degene Die in staat is alles te
doen wat ze van Hem vraagt.
De Heiland is tevredengesteld. Hij heeft haar geloof beproefd. Door Zijn bemoeienissen met haar heeft
Hij getoond, dat zij die beschouwd werd als een uitgestotene van Israël, niet langer een vreemdelijk is,
maar een kind van Gods gezin. Als een kind is het haar voorrecht te delen in de gaven van de Vader.
Jezus willigt nu haar verzoek in, en besluit de les aan Zijn discipelen. Terwijl Hij Zich tot haar wendt
met een blik van medelijden en liefde, zegt Hij: “O vrouw, groot is uw geloof, u geschiede gelijk gij
wenst!” Vanaf dat uur werd haar dochter gezond. De boze geest kwelde haar niet meer. De vrouw
vertrok, haar Heiland dank betuigende, en gelukkig, omdat haar gebed verhoord was.
256