De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 67—Wee over de Farizeeën
Het was de laatste dag van Christus’ onderwijzing in de tempel. Aller aandacht van de grote scharen
die in Jeruzalem waren bijeengekomen, was op Hem gericht; de mensen waren in groten getale de
tempelhoven binnengekomen en hadden de strijd die daar gevoerd werd, gadegeslagen en zij hadden
begerig ieder woord dat van Zijn lippen kwam, opgevangen. Nooit tevoren was een dergelijk toneel
gezien. Daar stond de jonge Galileeër, Die geen aardse eer of koninklijke onderscheiding bezat. Om
Hem heen stonden de priesters in hun kostbare gewaden, de oversten met hun ambtskleding en
onderscheidingen die hun hoge positie kenmerkten, en schriftgeleerden met in hun handen de
boekrollen, waaruit ze veelvuldig citeerden. Jezus stond rustig voor hen, met de waardigheid van een
vorst.
Als iemand die bekleed is met gezag van de hemel, zo keek Hij onbevreesd naar Zijn tegenstanders,
die Zijn leer hadden verworpen en veracht, en die Hem naar het leven stonden. Zij hadden Hem in
groten getale aangevallen, maar hun samenzweringen, om Hem in hun netten te vangen en Hem te
veroordelen, waren tevergeefs geweest. Steeds weer had Hij hun uitdagingen beantwoord en de zuivere,
heldere waarheid gesteld tegenover de duisternis en dwalingen van de priesters en Farizeeën. Hij had
deze leiders hun ware toestand voor ogen gesteld en de vergelding die zeker zou volgen, indien zij
zouden volharden in hun euveldaden. De waarschuwingen waren nauwgezet gegeven. Toch was er
nog een werk dat Christus moest doen. Hij moest nog een ander doel bereiken.
De belangstelling van het volk voor Christus en voor Zijn werk was voortdurend toegenomen. Zij
werden aangetrokken door Zijn leer, maar zij raakten ook zeer verward. Zij hadden eerbied gehad voor
de priesters en rabbi’s vanwege hun verstand en schijnbare vroomheid. In alle godsdienstige zaken
hadden zij steeds onvoorwaardelijk aan hun gezag gehoorzaamd. Toch zagen zij nu, hoe deze mannen
trachtten schande te brengen over Jezus, een leraar wiens deugd en kennis uit iedere aanval weer
stralender te voorschijn traden. Zij keken naar de norse gezichten van de priesters en oudsten, en daar
zagen ze verlegenheid en verwarring. Zij verwonderden zich erover, dat de oversten niet in Jezus
geloofden, terwijl Zijn leer zo duidelijk en eenvoudig was. Ze wisten zelf niet welke richting ze
moesten inslaan. Met intense bezorgdheid keken ze naar de bewegingen van hen wier raad zij steeds
hadden opgevolgd.
In de gelijkenissen die Christus uitgesproken had, wilde Hij zowel de oversten waarschuwen als
onderricht geven aan de mensen die gewillig waren om te worden onderwezen. Maar het was
noodzakelijk, dat Hij nog duidelijker sprak. Door hun eerbied voor de overlevering en door hun blinde
vertrouwen in de corrupte priesters, waren de mensen tot slaven gemaakt. Deze boeien moest Christus
verbreken. Het karakter van de priesters, de oversten en de Farizeeën moest meer volkomen aan het
licht worden gebracht.
”De schriftgeleerden en de Farizeeën”, zei Hij, “hebben zich gezet op de stoel van Mozes. Alles dan,
wat zij u ook zeggen, doet dat en onderhoudt dat, maar doet niet naar hun werken, want zij zeggen het
wel, maar doen het niet”. De schriftgeleerden en Farizeeën maakten er aanspraak op, dat zij waren
bekleed met goddelijk gezag gelijk aan Mozes. Zij matigden het zich aan, zijn plaats in te nemen als
uitleggers van de wet en rechters van het volk. Als zodanig eisten zij van het volk de grootste eerbied
394