De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hem de hof uit naar het verhoor voor de Joodse oversten. Voortdurend wachtte hij erop, dat Hij Zijn
vijanden zou verrassen, door voor hen te verschijnen als de Zoon van God, en zo al hun plannen en
macht teniet te doen. Maar toen uur na uur verstreek, en Jezus Zich overgaf aan alle smaad die op Hem
werd geladen, kwam er in het hart van de verrader de verschrikkelijke angst dat hij zijn Meester aan
Diens dood verkocht had.
Toen de rechtszitting ten einde liep, kon Judas de foltering van zijn schuldig geweten niet langer
verdragen. Plotseling weerklonk een schorre stem door de zaal, die door alle harten een rilling van
angst deed gaan: Hij is onschuldig; spaar Hem, o Kajafas!
Men zag nu hoe de lange gestalte van Judas zich door de ontstelde menigte heendrong. Zijn gelaat was
bleek en verwilderd, en grote zweetdruppels stonden op zijn voorhoofd. Hij snelde naar de rechterstoel
en wierp de zilverstukken, die hij voor het verraad van zijn Here had ontvangen, voor de hogepriester.
Hartstochtelijk greep hij de mantel van Kajafas en smeekte hem Jezus los te laten, terwijl hij verklaarde
dat Hij niets des doods schuldig had gedaan. Kajafas schudde hem vertoornd van zich af, maar hij was
verward en wist niet wat hij moest zeggen. De verraderlijkheid van de priesters werd onthuld. Het was
duidelijk dat zij de discipel hadden omgekocht om zijn Meester te verraden.
”Ik heb gezondigd”, riep Judas weer, “onschuldig bloed verraden!” Maar de hogepriester won zijn
zelfbeheersing terug en antwoordde honend: “Wat gaat ons dit aan? Gij moet zelf maar zien wat ervan
komt!” De priesters hadden Judas gaarne tot hun werktuig gemaakt; maar zij hadden zijn gemeenheid
veracht. Toen hij zich met zijn bekentenis tot hen wendde, wezen ze hem met verachting af.
Judas wierp zich nu aan de voeten van Jezus, erkende Hem als de Zoon van God en smeekte Hem
Zichzelf te bevrijden. De Heiland maakte Zijn verrader geen verwijten. Hij wist, dat Judas geen berouw
had; zijn belijdenis werd zijn schuldige ziel afgedwongen door een verschrikkelijk gevoel van
verdoemenis en het vooruitzicht van een oordeel, maar hij gevoelde geen diepe, hartbrekende smart,
dat hij de zondeloze Zoon van God had verraden en de Heilige Israels had verloochend. Toch sprak
Jezus geen woord van veroordeling. Hij keek vol ontferming op Judas neer en zei: Voor dit uur ben Ik
in de wereld gekomen.
Een gefluister van verwondering ging door de menigte. Met verbazing zagen zij de verdraagzaamheid
van Christus tegenover Zijn verrader. Weer kwam de overtuiging over hen, dat deze Man meer dan
een sterveling was. Maar, zo vroegen ze zich af, indien Hij de Zoon van God is, waarom bevrijdde Hij
Zich dan niet van Zijn boeien om te triomferen over Zijn aanklagers?
Judas zag, dat zijn smeekbeden tevergeefs waren, en hij haastte zich de zaal uit, terwijl hij uitriep: Het
is te laat! Het is te laat! Hij gevoelde, dat hij niet zou kunnen aanzien dat Jezus werd gekruisigd, en in
wanhoop ging hij heen en verhing zich.
Later op diezelfde dag, op weg van het gerechtsgebouw van Pilatus naar Golgotha, was er een
onderbreking in de kreten en bespottingen van de verdorven menigte die Jezus naar de plaats der
kruisiging begeleidde. Toen zij langs een verlaten plaats kwamen, zagen zij aan de voet van een dode
boom het lichaam van Judas. Het was een afgrijselijk gezicht. Door zijn gewicht was het touw waarmee
468