De Wens der Eeuwen door Ellen White

Satanische machten werkten met kwade mensen samen om het volk te doen geloven, dat Christus de
grootste der zondaren was, en Hem het voorwerp van verachting te maken. Zij die Christus bespotten
toen Hij aan het kruis hing, waren bezield met de geest van de eerste grote opstandeling. Hij gaf hen
die gemene en walgelijke woorden in. Hij inspireerde hen tot bespottingen. Maar met dit alles won hij
niets.
Indien er één zonde in Christus gevonden was, indien Hij in één bijzonderheid aan Satan had
toegegeven om aan de verschrikkelijke marteling te ontkomen, dan zou de vijand van God en mens
hebben getriomfeerd. Christus boog het hoofd en stierf, maar Hij hield vast aan Zijn geloof en aan Zijn
onderworpenheid aan God. “En ik hoorde een luide stem in de hemel zeggen: Nu is verschenen het
heil en de kracht en het koningschap van onze God en de macht van Zijn Gezalfde; want de aanklager
van onze broeders, die hen dag en nacht aanklaagde voor onze God, is nedergeworpen”.
Satan zag dat zijn vermomming was weggerukt. Zijn werk werd opengelegd voor de niet-gevallen
engelen en voor het hemels heelal. Hij had zichzelf als een moordenaar geopenbaard. Door het bloed
van de Zoon van God te vergieten, had hij zichzelf beroofd van de sympathie van de hemelse wezens.
Van nu aan zou zijn werk beperkt zijn. Welke houding hij ook zou aannemen, hij zou niet langer de
engelen kunnen opwachten, wanneer zij uit de hemelse hoven kwamen, en bij hen de broederen van
Christus ervan beschuldigen, te zijn gekleed in gewaden van duisternis en bezoedeld met zonde. De
laatste schakel van sympathie tussen Satan en de hemelse wereld was verbroken.
Toch werd Satan toen niet vernietigd. De engelen begrepen zelfs toen nog niet alles waar het in de
grote strijd om ging. De beginselen die op het spel stonden, moesten nog meer worden geopenbaard.
En ter wille van de mens moest het bestaan van Satan voortduren. Mens zowel als engel moet de
tegenstelling zien tussen de Vorst van het licht en de vorst der duisternis. Hij moet kiezen wie hij wil
dienen.
Bij het begin van de grote strijd had Satan verklaard, dat aan de wet van God niet kon worden
gehoorzaamd, dat rechtvaardigheid in strijd was met genade, en dat, indien de wet zou zijn overtreden,
het onmogelijk zou zijn, dat de zondaar vergeving ontving. Iedere zonde moest bestraft worden, zo
voerde Satan aan; en indien God de straf op de zonde zou kwijtschelden, zou Hij geen God van
waarheid en rechtvaardigheid zijn. Wanneer mensen de wet van God overtraden en Zijn wil trotseerden,
jubelde Satan. Het was bewezen, zo verklaarde hij, dat de wet niet ge-hoorzaamd kon worden; de mens
zou geen vergeving kunnen ontvangen. Omdat hij, na zijn opstand, uit de hemel was verbannen, eiste
Satan dat het mensdom voorgoed van de gunst Gods zou worden uitgesloten. God kon niet
rechtvaardig zijn, zo beweerde hij, en nochtans genade betonen aan de zondaar.
Maar zelfs als zondaar nam de mens een andere plaats in dan Satan. Lucifer in de hemel had gezondigd
in het licht van Gods heerlijkheid. Aan hem was als aan geen ander geschapen wezen een openbaring
gegeven van Gods liefde. Hoewel hij het karakter van God begreep en Zijn goedheid kende, verkoos
Satan zijn eigen zelfzuchtige, onafhankelijke wil te volgen. Deze keuze was beslissend. God kon niets
meer doen om hem te redden. Maar de mens werd misleid; zijn geest werd verduisterd door de
redeneringen van Satan. De hoogte en diepte van de liefde Gods kende hij niet. Voor hem was er hoop,
497