De Wens der Eeuwen door Ellen White

Nu gaf Jezus een scherpe wending aan het gesprek. Voordat deze ziel de gave kon ontvangen die Hij
zo gaarne wilde schenken, moest ze ertoe gebracht worden, haar zonden te erkennen en in Hem haar
Heiland te zien. “Hij zeide tot haar: Ga heen, roep uw man en kom hier.” Zij antwoordde: “Ik heb geen
man”. Op deze wijze hoopte zij alle vragen in die richting te voorkomen. Maar de Heiland vervolgde:
“Terecht zegt gij: ik heb geen man; want gij hebt vijf mannen gehad, en die gij nu hebt, is uw man niet;
hierin hebt gij de waarheid gesproken”.
De toehoorster beefde. Een geheimzinnige hand sloeg de bladzijden van haar levensgeschiedenis om,
en bracht naar voren wat zij hoopte dat voor altijd verborgen zou blijven. Wie was Hij, dat Hij de
geheimen van haar leven kon lezen? Gedachten aan de eeuwigheid kwamen bij haar op, aan het
toekomstig oordeel, wanneer alles wat nu verborgen is, openbaar zal worden. In het licht daarvan werd
haar geweten wakker.
Ze kon niets ontkennen; maar ze trachtte te vermijden dat een onderwerp dat zo onwelkom was, ook
maar aangeroerd zou worden. Met diepe eerbied zei ze: “Here, ik zie, dat Gij een profeet zijt”. En in
de hoop haar schuldbesef tot zwijgen te brengen, begon ze godsdienstige geschilpunten aan te halen.
Wanneer dit een profeet was, zou Hij haar zeker aanwijzingen kunnen geven betreffende deze zaken
waarover men reeds zolang redetwistte.
Geduldig stond Jezus haar toe, het gesprek te leiden in de richting die zij wilde. Intussen zag Hij uit
naar een gelegenheid om de waarheid weer in haar hart te doen schijnen. “Onze vaderen hebben op
deze berg aanbeden”, zei ze, “en gijlieden zegt, dat te Jeruzalem de plaats is waar men moet aanbidden”.
Ze konden juist de berg Gerizim zien liggen. De tempel daar was verwoest en alleen het altaar stond
er nog. De plaats der aanbidding was een twistpunt gebleven tussen Joden en Samaritanen. Sommigen
van de voorvaderen van de Samaritanen hadden eenmaal tot Israël behoord; maar om hun zonden had
de Here toegestaan, dat ze overwonnen werden door een afgodisch volk. Gedurende vele generaties
vermengden zich met hen afgodendienaars, wier godsdienst geleidelijk de hunne besmette. Het is waar
wat ze volhielden, dat hun afgoden hen alleen moesten herinneren aan de levende God, de Heerser van
het heelal; niettemin werd het volk ertoe gebracht gehouwen beelden te vereren.
Toen in de dagen van Ezra de tempel in Jeruzalem herbouwd werd, wilden de Samaritanen zich bij de
Joden aansluiten bij de bouw. Dit voorrecht werd hun geweigerd, en er ontstond een bittere vijandschap
tussen de beide volken. De Samaritanen bouwden een eigen tempel op de berg Gerizim. Hier hielden
zij hun godsdienstoefeningen volgens de Mozaïsche bediening, hoewel ze hun afgodendienst niet
volledig opgaven. Maar er kwamen rampen over hen, hun tempel werd verwoest door hun vijanden,
en ze schenen onder een vloek te staan; toch hielden ze nog steeds vast aan hun overleveringen en hun
vorm van eredienst. Zij wilden de tempel in Jeruzalem niet erkennen als het huis van God, noch
toegeven dat de godsdienst der Joden op een hoger plan stond dan de hunne.
Als antwoord zei Jezus tot de vrouw: “Geloof Mij, vrouw, de ure komt, dat gij noch op deze berg, noch
te Jeruzalem de Vader zult aanbidden. Gij aanbidt wat gij niet weet; wij aanbidden wat wij weten, want
het heil is uit de Joden”. Jezus had getoond dat Hij vrij was van het Joodse vooroordeel tegen de
Samaritanen. Nu trachtte Hij het vooroordeel van deze Samaritaanse tegen de Joden weg te nemen.
Terwijl Hij doelde op het feit, dat het geloof der Samaritanen verdorven was door afgodendienst,
108