De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 14—“Wij hebben de Messias gevonden”
Johannes de Doper predikte en doopte nu in Bethanië, aan de overzijde van de Jordaan. Niet ver van
deze plaats had God de rivier in zijn stroom gestuit totdat Israël erdoor was getrokken. Op een kleine
afstand van deze plaats was de vesting Jericho door de legerscharen des hemels omvergeworpen. De
herinnering aan deze gebeurtenissen leefde bij deze gelegenheid weer op, en maakte de boodschap van
de Doper nog extra belangwekkend. Zou Hij Die in het verleden zulke grote wonderen gedaan had,
niet weer Zijn macht kunnen openbaren om Israël te bevrijden? Dit was de gedachte die de harten
beroerde van de mensen die dagelijks samendrongen op de oevers van de Jordaan.
De prediking van Johannes had zo’n diepe indruk gemaakt op het gehele volk, dat de aandacht van de
geestelijke gezaghebbers erdoor werd getrokken. Het gevaar voor opstand maakte dat iedere
opeenhoping van het volk door de Romeinen met wantrouwen werd bezien, en alles wat wees op een
opstand van het volk, wekte de vrees op van de Joodse leiders. Johannes had het gezag van het
Sanhedrin niet erkend door niet om hun toestemming voor zijn werk te vragen en hij had heersers en
volk berispt, Farizeeën evengoed als Sadduceeën. Toch volgde het volk hem vol verlangen. De
belangstelling voor zijn werk scheen voortdurend toe te nemen. Hoewel hij zich niet aan hen
onderworpen had, meende het Sanhedrin, dat hij, aangezien hij in het openbaar optrad als leraar, onder
hun rechtsgebied viel.
Dit lichaam was samengesteld uit leden die gekozen werden uit de priesters en de voornaamste leiders
en leraars van het volk. De hogepriester was gewoonlijk de voorzitter. Alle leden moesten mannen zijn
op leeftijd, maar niet bejaard; geleerde mensen, niet alleen onderlegd in de Joodse godsdienst en
geschiedenis, maar in algemene kennis. Zij mochten geen lichamelijke gebreken hebben en moesten
gehuwd zijn en vader, daar dezulken, meer dan andere mensen, menselijk en bedachtzaam zouden zijn.
Hun vergaderplaats was een vertrek dat verbonden was met de tempel in Jeruzalem. In de dagen dat
de Joden onafhankelijk waren, was het Sanhedrin het hoogste gerechtshof van het land, en het bezat
zowel op wereldlijk als op kerkelijk gebied gezag. Hoewel het nu ondergeschikt gemaakt was aan de
Romeinse heersers, oefende het nog steeds een grote invloed uit zowel in burgelijke als in
godsdienstige zaken.
Het Sanhedrin kon moeilijk een onderzoek naar het werk van Johannes uitstellen. Er waren er enkelen
onder hen, die herinnerden aan de openbaring die gegeven was aan Zacharias in de tempel, en aan de
profetie van de vader, die het kind had aangewezen als de heraut van de Messias. In de onrust en de
veranderingen van dertig jaar had men deze dingen voor een groot gedeel uit het oog verloren. Zij
werden nu weer naar voren gebracht door de opwinding die ontstond omtrent het dienstwerk van
Johannes.
Het was lange tijd geleden dat Israël een profeet had gehad, het was lang geleden dat een hervorming,
zoals deze nu bezig was zich te ontwikkelen, had plaatsgevonden. De eis tot belijdenis van zonden
scheen nieuw en schokkend. Velen onder de leiders wilden niet gaan luisteren naar de oproep van
Johannes en naar zijn aanklacht, omdat zij vreesden dat zij ertoe gebracht zouden worden de geheimen
van hun eigen leven aan het licht te brengen. Toch was zijn prediking een directe aankondiging van de
Messias. Het was heel goed bekend dat de zeventig weken van de profetie van Daniël, die de geboorte
72