De Wens der Eeuwen door Ellen White

het niet verdragen weg te blijven uit de nabijheid van haar Zoon; en Johannes, die wist dat het einde
nabij was, had haar wederom naar het kruis geleid. In Zijn stervensure dacht Christus aan Zijn moeder.
Ziende naar haar door smart vertrokken gelaat en dan naar Johannes, zei Hij tot haar: “Vrouw, zie, uw
zoon!”38, daarna tot Johannes: “Zie, uw moeder”. Johannes begreep de woorden van Christus, en
aanvaardde hetgeen hem werd toevertrouwd. Hij nam Maria terstond met zich mee naar huis, en zorgde
vanaf die ure op tedere wijze voor haar. O, barmhartige, liefhebbende Heiland; te midden van al Zijn
lichamelijke pijn en geestelijke kwelling dacht Hij vol zorg aan Zijn moeder. Hij had geen geld om in
haar onderhoud te voorzien; maar Johannes had Hem in het hart gesloten, en nu gaf Hij Zijn moeder
aan Johannes als een kostbare nalatenschap. Op deze wijze gaf Hij haar wat zij het meest van node had
— de tedere sympathie van iemand die haar liefhad, omdat zij Jezus beminde. En door haar aan te
nemen als een heilig legaat dat hem werd toevertrouwd, ontving Johannes een rijke zegen. Zij was een
blijvende herinnering aan zijn geliefde Meester.
Het volmaakte voorbeeld van de liefde van Christus voor Zijn moeder schijnt met onverminderde glans
door de duisternis der eeuwen heen. Bijna dertig jaar lang had Jezus door Zijn dagelijkse arbeid
geholpen de lasten van het gezin te dragen. En zelfs nu, in Zijn laatste doodsstrijd, denkt Hij eraan, te
zorgen voor Zijn bedroefde, eenzame moeder. Dezelfde geest zal gezien worden in iedere discipel van
onze Here. Zij die Christus volgen, zullen gevoelen dat het een deel van hun godsdienst is om hun
ouders te eerbiedigen en voor hen te zorgen. Vanuit het hart waarin Zijn liefde wordt gekoesterd, zullen
vader en moeder steeds zorg en teder medeleven ontvangen.
En nu stierf de Here der heerlijkheid als een losprijs voor het mensdom. Bij het overgeven van Zijn
kostbare leven werd Christus niet door een triomfantelijke vreugde gesteund. Alles was dreigend en
somber. Het was niet de angst voor de dood, die op Hem drukte. Het waren niet de pijn en de schande
van het kruis, waardoor Zijn onuitsprekelijke zielsangst werd veroorzaakt. Christus was de Vorst der
lijdenden; maar Zijn lijden kwam voort uit een besef van de boosaardigheid van zonde, een wetenschap
die door de vertrouwdheid met het kwaad de mens heeft verblind voor de grote omvang hiervan.
Christus zag, hoe sterk de greep van de zonde op het menselijk hart is, hoe weinigen gewillig zouden
zijn om te breken van de macht ervan. Hij wist, dat zonder de hulp van God het mensdom moest
omkomen, en Hij zag hoe grote scharen mensen omkwamen, terwijl er overvloedige hulp binnen hun
bereik was.
verschrikkelijke openbaring van Zijn misnoegen vanwege de ongerechtigheid van ons allen gelegd.
Hij werd als overtreder gerekend, opdat Hij ons zou kunnen verlossen van de vloek der wet. De schuld
van iedere nakomeling van Adam drukte op Zijn hart. De toorn van God tegen de zonde, de
verschrikkelijke openbaring van Zijn toorn vanwege de ongerechtigheid, vervulde de ziel van Zijn
Zoon met verbijstering. Gedurende Zijn gehele leven had Christus de goede tijding van de genade van
Zijn Vader en Zijn vergevende liefde aan een verloren wereld verkondigd. Redding voor de grootste
der zondaren was Zijn onderwerp. Maar onder het verschrikkelijk gewicht van de last die Hij draagt,
kan Hij niet het verzoenend gelaat van Zijn Vader zien. Het zich terugtrekken van Gods aangezicht
van de Heiland in dit uur van uiterste zielestrijd, doorboorde Zijn hart met een smart die door de mens
nooit volkomen kan worden verstaan. Zó groot was deze zielepijn, dat Hij Zijn lichamelijke pijn
nauwelijks gevoelde.
491