De Wens der Eeuwen door Ellen White

De discipelen voelden zich niet op hun gemak. Het medeleven en de tederheid die door de smart va n
Christus waren opgewekt, schenen te zijn verdwenen. Zijn smartelijke woorden, die op Zijn lijden
wezen, hadden slechts weinig indruk gemaakt. De blikken die zij elkander toewierpen, spraken van
naijver en twist.
”Er ontstond ook onenigheid onder hen over de vraag, wie van hen als de eerste moest gelden”. Deze
naijver en twist, die bleven voortduren in de tegenwoordigheid van Christus, smartten en verwondden
Hem. De discipelen klemden zich vast aan hun geliefkoosde idee, dat Christus Zijn macht zou doen
gelden en Zijn plaats innemen op de troon van David. En in hun hart verlangden zij allen de hoogste
positie in het koninkrijk. Zij hadden zichzelf en de anderen geschat, en in plaats van hun broeders
waardiger te achten, hadden zij zichzelf op de eerste plaats gesteld. Het verzoek van Jacobus en
Johannes om aan de rechteren de linkerkant van de troon van Christus te mogen zitten, had de
verontwaardiging van de anderen opgewekt. Dat de twee broeders zich aanmatigdén om de hoogste
positie te vragen, bracht de tien anderen zó in beroering, dat zij dreigden van elkander te vervreemden.
Zij gevoelden zich verkeerd beoordeeld, ze meenden, dat trouw en talenten niet werden gewaardeerd.
Judas stond het felst tegenover Jacobus en Johannes.
Toen de discipelen de opperzaal binnenkwamen, waren hun harten vol haatdragende gevoelens. Judas
drong zich aan de linkerkant naast Christus; Johannes bevond zich aan de rechterzijde. Indien er een
hoogste positie was, dan was Judas vastbesloten die te verkrijgen, en ze meenden, dat die plaats naast
Christus was. En Judas was een verrader.
Er was nog een oorzaak van tweedracht gerezen. Bij een feestmaaltijd was het de gewoonte, dat een
dienstknecht de voeten van de gasten waste, en bij deze gelegenheid waren voorbereidingen voor die
dienst getroffen. De waterkan, het bekken en de handdoek voor de voetwassing waren voorhanden;
maar er was geen dienstknecht, en het was aan de discipelen om die taak te vervullen. Maar elk van de
discipelen gaf zich over aan gewonde trots, vastbesloten niet de rol van dienaar te spelen. Allen
toonden een onverstoorbare onverschilligheid; zij schenen zich niet ervan bewust te zijn, dat er iets
voor hen te doen was. Door hun stilzwijgen weigerden zij zichzelf te vernederen.
Hoe moest Christus deze arme zielen leiden, opdat Satan geen overwinning over hen zou behalen?
Hoe kon Hij hen aantonen, dat alleen de belijdenis Zijn discipelen te zijn, hen niet tot discipelen kon
maken, of hen kon verzekeren van een plaats in het koninkrijk? Hoe kon Hij hen laten zien, dat het
liefdevol dienen en ware nederigheid zijn, die de mens waarlijk groot maken? Hoe moest Hij liefde in
hun harten verwekken, en hen in staat stellen te begrijpen wat Hij verlangde hun te vertellen?
De discipelen maakten geen aanstalten om elkander te dienen. Jezus wachtte enige tijd om te zien wat
ze zouden doen. Toen stond Hij, de goddelijke Leraar, op van de tafel. Nadat Hij Zijn opperkleed, dat
Hem in Zijn bewegingen zou hebben belemmerd, had afgelegd, nam Hij een doek en omgordde Zich
daarmee. Met verbaasde belangstelling keken de discipelen toe, en in stilte wachtten zij af, wat er zou
gebeuren. “Daarna deed Hij water in het bekken en begon de voeten der discipelen te wassen en af te
drogen met de doek waarmede Hij omgord was”. Deze daad opende de ogen der discipelen. Bittere
schaamte en vernedering vervulden hun hart. Zij verstonden het onuitgesproken verwijt en zagen
zichzelf in een volkomen nieuw licht.
419