De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 11—De doop
De geruchten over de profeet in de woestijn en zijn wonderlijke boodschap verspreidden zich door
heel Galilea. De boodschap bereikte de boeren in de meest afgelegen dorpen van het heuvelland en de
vissers bij het meer, en in deze eenvoudige, ernstige harten vond de boodschap zijn meest oprechte
weerklank. In Nazareth werd erover gesproken in de timmermanswerkplaats die van Jozef geweest
was, en Iemand herkende daar de oproep. Zijn tijd was gekomen. Hij wendde zich af van Zijn
dagelijkse arbeid, zei Zijn moeder vaarwel en volgde de voetsporen van de mensen uit Zijn omgeving
die samenstroomden naar de Jordaan.0.
Jezus en Johannes de Doper waren neven, en nauw met elkaar verbonden door de omstandigheden van
hun geboorte; toch kenden ze elkander niet persoonlijk. Jezus had Zijn leven doorgebracht in Nazareth
in Galilea, Johannes in de woestijn van Judea. In geheel verschillende omgeving hadden ze in
afzondering geleefd en ze hadden geen contact met elkaar gehad. De Voorzienigheid had dit zo bevolen.
Er mocht geen aanleiding gegeven worden tot de beschuldiging dat zij hadden samengespannen om
elkanders beweringen te ondersteunen.
Johannes was op de hoogte van de gebeurtenissen die de geboorte van Jezus gekenmerkt hadden. Hij
had gehoord over Zijn bezoek aan Jeruzalem toen Hij een jongen was, en wat er in de school van de
rabbi’s was voorgevallen. Hij wist over Zijn zondeloos leven en hij geloofde dat Hij de Messias was;
maar hij had daarvan geen positieve verzekering ontvangen. Het feit dat Jezus zovele jaren op de
achtergrond was gebleven en niet op speciale wijze blijk gegeven had van het doel van Zijn komst, gaf
reden tot twijfel over de vraag of Hij de Beloofde wel kon zijn. De Doper wachtte echter in het geloof
af, in de overtuiging dat op zijn tijd God alles duidelijk zou maken. Hem was geopenbaard dat de
Messias zou vragen door hem gedoopt te worden en dat een teken gegeven zou worden van Zijn
goddelijk karakter. Op die wijze zou hij in staat zijn Hem aan de mensen voor te stellen.
Toen Jezus kwam om gedoopt te worden, herkende Johannes in Hem een reinheid van karakter die hij
nooit tevoren had opgemerkt bij een mens. De sfeer in Zijn tegenwoordigheid was heilig en
eerbiedwekkend. Onder de menigten die zich om hem heen aan de Jordaan verzameld hadden, had
Johannes duistere verhalen gehoord over misdaad en hij had zielen ontmoet die gebukt gingen onder
de last van talloze zonden, maar hij was nooit in aanraking gekomen met een menselijk wezen van wie
een zo goddelijke invloed uitging. Dit alles was in overeenstemming met datgene wat Johannes
geopenbaard was aangaande de Messias. Toch schrok hij terug voor het verzoek van Jezus. Hoe zou
hij, een zondaar, de Zondeloze kunnen dopen? En waarom zou Hij, Die geen berouw van node had,
zich onderwerpen aan een plechtige handeling die een belijdenis was van schuld die afgewassen moest
worden?
Toen Jezus vroeg gedoopt te worden, trok Johannes zich terug, terwijl hij uitriep: “Ik heb nodig door
U gedoopt te worden en komt Gij tot mij?” Met vastbesloten maar vriendelijk gezag antwoordde Jezus:
“Laat Mij thans geworden, want aldus betaamt het ons alle gerechtigheid te vervullen”. En Johannes
gaf toe en leidde de Heiland de Jordaan in en begroef Hem in het water. “En terstond, toen Hij uit het
water opsteeg, zag Hij de hemelen scheuren en de Geest als een duif op Zich nederdalen.” Jezus
ontving de doop niet als een belijdenis van schuld voor Hemzelf. Hij vereenzelvigde Zich met zondaren,
56