De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 74—Gethsemane
Vergezeld van Zijn discipelen ging de Heiland langzaam de weg naar de hof van Gethsemane. De
paschamaan stond, helder en vol, aan de wolkeloze hemel. De stad van pelgrimstenten lag in
stilzwijgen gehuld. Jezus had ernstig met Zijn discipelen gesproken en had hen onderricht; maar toen
Hij Gethsemane naderde, werd Hij opmerkelijk stil. Dikwijls had Hij deze plaats bezocht om er te
mediteren en te bidden, maar nooit was Zijn hart zo vol smart geweest als in deze nacht van Zijn laatste
zielestrijd. Gedurende Zijn gehele leven op aarde had Hij gewandeld in het licht van Gods
tegenwoordigheid. Wanneer Hij in conflict was met mensen die werden bezield door de geest van
Satan zelf, kon Hij zeggen: “Die Mij gezonden heeft, is met Mij. Hij heeft Mij niet alleen gelaten, want
Ik doe altijd wat Hem behaagt”.
Maar nu scheen Hij te zijn uitgesloten van het licht van Gods ondersteunende tegenwoordigheid. Nu
werd Hij gerekend tot de overtreders. Hij moest de schuld van het gevallen mensdom dragen. De
ongerechtigheden van ons allen moesten worden gelegd op Hem, Die geen zonde heeft gekend. De
zonde is in Zijn ogen zó verschrikkelijk, het gewicht van de schuld die Hij moet dragen, is zó zwaar,
dat Hij ertoe komt te vrezen, daardoor voor altijd te zijn uitgesloten van de liefde Zijns Vaders.
Gevoelende hoe verschrikkelijk de toorn Gods tegen de overtreding is, roept Hij uit: “Mijn ziel is zeer
bedroefd, tot stervens toe”.
Toen zij de hof naderden, hadden de discipelen de verandering opgemerkt die over hun Meester kwam.
Nooit eerder hadden zij Hem zo diep bedroefd en stilzwijgend gezien. Terwijl Hij voortging, nam die
vreemde droefheid nog toe; toch durfden zij Hem niet naar de oorzaak te vragen. Zijn gestalte
wankelde alsof Hij op het punt stond te vallen. Toen ze in de hof waren aangekomen, keken de
discipelen ongerust naar de plaats waar Hij Zich gewoonlijk terugtrok, opdat hun Meester zou kunnen
rusten. Iedere stap die Hij nu deed, ging met grote moeite gepaard. Hij kreunde luid, alsof Hij leed
onder de druk van een verschrikkelijke last. Tot tweemaal toe ondersteunden Zijn metgezellen Hem,
anders zou Hij ter aarde zijn gevallen.
Bij de ingang van de hof liet Jezus Zijn discipelen achter, op drie na, en verzocht hen voor zichzelf en
voor Hem te bidden. Met Petrus, Jacobus en Johannes ging Hij een afgezonderd gedeelte in. Deze drie
discipelen waren de metgezellen die het nauwst met Christus waren verbonden. Zij hadden Zijn
heerlijkheid op de berg der verheerlijking aanschouwd; zij hadden Mozes en Elia met Hem zien
spreken; zij hadden de stem uit de hemel gehoord; nu, in Zijn grote strijd, verlangde Christus hen in
Zijn nabijheid te hebben. Dikwijls hadden ze de nacht in dit afgelegen oord met Hem doorgebracht.
Bij deze gelegenheden plachten zij, nadat ze enige tijd hadden gewaakt en gebeden, op enige afstand
van hun Meester ongestoord te slapen, totdat Hij hen in de morgen wekte om uit te gaan en opnieuw
te arbeiden. Maar nu verlangde Hij, dat zij de nacht met Hem in gebed zouden doorbrengen. Toch kon
Hij niet verdragen, dat zelfs zij getuigen zouden zijn van de zielestrijd die Hij zou moeten doorstaan.00.
“Blijft hier”, zei Hij, “en waakt met Mij”.
Hij ging wat verder van hen weg — niet zo ver dat zij Hem niet zouden kunnen horen of zien — en
viel op Zijn aangezicht ter aarde. Hij gevoelde, dat Hij door de zonde gescheiden werd van Zijn Vader.
De kloof was zó wijd, zó zwart, zó diep, dat Zijn geest daarvoor huiverde. Hij mocht Zijn goddelijke
444