De Wens der Eeuwen door Ellen White

De gelijkenis van de vijgeboom, die werd uitgesproken vóór het bezoek van Christus aan Jeruzalem,
stond rechtstreeks in verband met de les die Hij leerde door het vervloeken van de onvruchtbare boom.
Voor de onvruchtbare boom in de gelijkenis pleitte de tuinman: “Laat hem nog dit jaar staan; ik zal er
eerst nog eens omheen graven en er mest bij brengen; en indien hij in het komende jaar vrucht draagt,
dan is het goed; maar anders, dan moet gij hem omhakken”. Aan de onvruchtbare boom was in grotere
mate zorg besteed. Hij zou alle voordelen hebben. Maar indien hij onvruchtbaar zou blijven, zou niets
hem van de vernietiging kunnen redden. In de gelijkenis werd het resultaat van het werk van de
tuinman niet voorzegd. Het was afhankelijk van de mensen tot wie de woorden van Christus werden
gesproken. Zij werden voorgesteld door de onvruchtbare boom, en het was aan hen te beslissen wat
hun bestemming zou zijn. Ieder voorrecht dat de Hemel kon geven, was hun geschonken, maar zij
trokken geen winst uit hun vermeerderde zegeningen. Door het feit dat Christus de onvruchtbare
vijgeboom vervloekte, werd het resultaat getoond. Zij hadden hun eigen ondergang beslist.
Meer dan duizend jaar lang had het Joodse volk Gods genade misbruikt en Zijn oordelen getart. Ze
hadden Zijn waarschuwingen in de wind geslagen en Zijn profeten gedood. Het volk in de dagen van
Christus stelde zich verantwoordelijk voor deze zonden door dezelfde koers te volgen. Door het
verwerpen van de genadegaven en waarschuwingen die hun werden gegeven, lag de schuld op die
generatie. De boeien die het volk eeuwenlang had gesmeed, bevestigden de mensen in de dagen van
Christus aan zichzelf.
In iedere eeuw wordt aan de mensen hun dag van licht en voorrecht gegeven, een proeftijd waarin zij
zich kunnen laten verzoenen met God. Maar er is een grens aan deze genade. Genade kan jaren pleiten
en veronachtzaamd en verworpen worden; maar er komt een tijd wanneer de genade voor de laatste
maal pleit. Het hart wordt zó verhard, dat het niet meer reageert op de Geest van God. Dan smeekt de
zoete, innemende stem de zondaar niet meer, en de berispingen en waarschuwingen verstommen.
Die dag was voor Jeruzalem gekomen. Jezus weende uit zielsangst over de ten ondergang gedoemde
stad, maar Hij kon haar niet verlossen. Hij had ieder hulpmiddel gebruikt. Door de waarschuwingen
van Gods Geest in de wind te slaan, had Israël het enige middel dat hen kon helpen, verworpen. Er
was geen andere macht waardoor zij bevrijd konden worden.
Het Joodse volk was een zinnebeeld van de mensen van alle eeuwen die het pleiten van de Oneindige
Liefde verachten. De tranen van Christus toen Hij weende over Jeruzalem, golden de zonden van alle
tijden. In de oordelen die over Israël werden uitgesproken, kunnen zij die de berispingen en
waarschuwingen van Gods Heilige Geest verwerpen, hun eigen veroordeling lezen.
In deze generatie zij er velen die hetzelfde terrein betreden als de ongelovige Joden deden. Zij zijn
getuige geweest van de openbaring van de kracht Gods; de Heilige Geest heeft tot hun harten
gesproken; maar zij klemmen zich vast aan hun ongeloof en weerspannigheid. God zendt hun
waarschuwingen en berisping, maar zij willen hun fouten niet belijden, en zij verwerpen Zijn
boodschap en Zijn boodschapper. Juist het middel dat Hij gebruikt tot hun herstel, wordt hun tot een
struikelblok.
377