De Wens der Eeuwen door Ellen White

Bij dit ene zegepralende schouwspel tijdens Zijn leven op aarde, had de Heiland kunnen verschijnen,
vergezeld door engelen des hemels en aangekondigd door de bazuin Gods; maar een dergelijke
demonstratie zou in strijd zijn geweest met het doel van Zijn zending, in strijd met de wet die Zijn
leven had beheerst. Hij bleef trouw aan het nederige lot dat Hij op Zich had genomen. Hij moest de
last der mensheid dragen, totdat Zijn leven zou zijn gegeven voor het leven van de wereld.
Deze dag, die in de ogen van de discipelen de mooiste dag van hun leven scheen, zou door sombere
wolken zijn overschaduwd, indien zij hadden geweten dat dit vreugdebetoon slechts een voorspel tot
het lijden en de dood van hun Meester was. Hoewel Hij hun herhaaldelijk verteld had over Zijn gewisse
offerande, vergaten zij toch, te midden van de vreugdevolle triomf van deze dag, Zijn smartelijke
woorden, en zagen verlangend uit naar Zijn voorspoedige regering op de troon van David.
Voortdurend sloten zich meer mensen bij de stoet aan, en behoudens enkele uitzonderingen werden
allen die zich aansloten, gegrepen door de bezieling van het ogenblik, en zij hielpen mee, het geroep
der hosanna’s te doen aanzwellen die steeds opnieuw weergalmden van heuvel tot heuvel en van dal
tot dal. Voortdurend weerklonken de kreten: “Hosanna de Zoon van David, gezegend Hij Die komt in
de naam des Heren; Hosanna in de hoogste hemelen!”
Nooit tevoren had de wereld een dergelijke triomftocht gezien. Het was niet een optocht als van de
beroemde overwinnaars der aarde. Geen stoet treurige gevangenen, als zegetekenen van koninklijke
macht, was het kenmerkend deel van dat schouwspel. Maar rondom de Heiland bevonden zich de
heerlijke zegetekenen van Zijn liefdewerken voor de zondige mensheid. Daar waren de gevangenen
die Hij gekend had uit de macht van Satan, en die God loofden om hun verlossing. De blinden aan wie
Hij het gezicht hergeven had, gingen voorop. De stommen wier tongen Hij had losgemaakt, riepen het
luidst hosanna. De kreupelen, die Hij genezen had, sprongen van vreugde en waren het meest bedrijvig
in het afbreken van de palmtakken en het wuiven daarmee voor de Heiland. Weduwen en wezen prezen
luid de naam van Jezus om Zijn genadewerken, aan hen bewezen. De melaatsen die Hij genezen had,
spreidden hun reine kleren uit op Zijn pad en begroetten Hem als de Koning der heerlijkheid. Zij die
door Zijn stem uit de slaap des doods waren opgewekt, bevonden zich onder de menigte. Lazarus,
wiens lichaam tot ontbinding was overgegaan in het graf, maar die zich nu verheugde in de kracht van
zijn leven, leidde het dier waarop de Heiland reed.
Vele Farizeeën waren getuigen van dit schouwspel, en, brandend van naijver en haat, trachtten zij de
stroom van de gevoelens van het volk te keren. Zij wendden al hun invloed aan om de mensen tot
zwijgen te brengen; maar hun verzoeken en dreigementen deden de geestdrift slechts toenemen. Zij
vreesden dat deze menigte, die door haar aantal zo sterk was, Jezus tot koning zou uitroepen. Als
laatste redmiddel drongen zij zich door de menigte tot op de plaats waar Jezus was, en richtten zich tot
Hem met de verwijtende en dreigende woorden: “Meester, bestraf Uw discipelen”. Zij verklaarden,
dat dergelijke luidruchtige demonstraties in strijd waren met de wet, en dat zij door het gezag niet
zouden worden toegestaan. Maar zij werden tot zwijgen gebracht door het antwoord van Jezus: “Ik
zeg u, indien dezen zwegen, zouden de stenen roepen”. Dit toneel van triomf geschiedde op Gods
eigen beschikking. Het was voorzegd door de profeet, en de mens had geen macht om Gods bedoeling
tegen te gaan. Indien de mensen Zijn plan niet ten uitvoer hadden gebracht, dan zou Hij aan de dode
stenen een stem hebben gegeven, en zij zouden Zijn Zoon met lofzang hebben begroet. Terwijl de tot
369