De Wens der Eeuwen door Ellen White

sterkte heeft omkleed. De sombere en verschrikkelijke aanblik van de natuur in de woestijn waar hij
zijn thuis had, gaf hem een levendig beeld van de toestand van Israël. De vruchtbare wijngaard des
Heren was een verlaten woestijn geworden. Maar boven de woestijn was helder en schitterend de
hemel. De wolken die zich samenpakten, donker en dreigend, werden door de regenboog der belofte
overwelfd. ‘Zo scheen boven Israëls verval de beloofde heerlijkheid van de regering van de Messias.
De wolken van toorn werden overspannen door de regenboog van Zijn verbondsgenade.
Alleen in de stille nacht las hij de belofte van God aan Abraham van een zaad zo talrijk als de sterren.
Het licht van de dageraad, dat aan de bergen van Moab een glans van goud gaf, vertelde hem van
Degene Die zou zijn “als het morgenlicht bij het opgaan der zon, een morgen zonder wolken”.23 En
in het heldere licht van het middaguur zag hij de glans van Zijn openbaring, wanneer “de heerlijkheid
des Heren zich zal openbaren en al het levende te zamen dit zal zien”.
Met een verbaasd maar juichend hart onderzocht hij in de profetische rollen de openbaring aangaande
de komst van de Messias, het beloofde zaad dat de kop der slang zou vermorzelen; Silo, “de
vredegever”, die zou verschijnen voordat een koning zou ophouden te regeren op de troon van David.
Nu was de tijd gekomen. Een Romeinse heerser woonde in het paleis op de berg Sion. Volgens het
zekere woord des Heren was de Christus reeds geboren.
Jesaja’s bezielde beschrijvingen van de heerlijkheid van de Messias waren dag en nacht het onderwerp
van zijn studie de Scheut uit de wortel van Isaï; een Koning die in gerechtigheid zou heersen, en “over
de ootmoedigen des lands in billijkheid rechtspreken”; “als een toevlucht tegen de stortbui... als de
schaduw van een machtige rots in een dorstig land”; Israël zou niet langer “Verlatene” genoemd
worden, en haar land niet meer “Woestenij”, maar hèt zou door de Here “Mijn Welgevallen” genoemd
worden, en zijn land “Gehuwde”. Het hart van de eenzame banneling werd van dit heerlijk visioen
vervuld.
Hij zag op de Koning in Zijn schoonheid en vergat zichzelf. Hij aanschouwde de majestueuze
heiligheid en voelde dat hijzelf onbekwaam en onwaardig was. Hij was bereid uit te gaan als de
boodschapper des Hemels, onbeschroomd voor de mensen, omdat hij op God zag. Hij kon rechtop en
onbevreesd staan in de tegenwoordigheid van aardse vorsten, omdat hij zich diep gebogen had voor
de Koning der koningen.
Johannes begreep niet volkomen de aard van het koninkrijk van de Messias. Hij zag uit naar het
ogenblik dat Israël van zijn vijanden zou worden bevrijd; maar de komst van een Koning in
gerechtigheid, en de bevestiging van Israël als een heilig volk was hetgeen waarop hij vurig hoopte.
Hij geloofde dat op deze wijze de profetie die bij zijn geboorte gegeven was, vervuld zou worden:
“Om... Zijn heilig verbond te gedenken..., dat Hij ons zou geven, zonder vreze, uit de hand der vijanden
verlost, Hem te dienen in heiligheid en gerechtigheid voor Zijn aangezicht, al onze dagen”.
Hij zag hoe zijn volk misleid was, zelfgenoegzaam, en ingeslapen in hun zonden. Hij verlangde ernaar
hen op te wekken tot een heiliger leven. De boodschap die God hem had gegeven uit te dragen, was
bestemd hen uit hun verdoving te doen opschrikken en hen te doen beven vanwege hun grote
verdorvenheid. Voordat het zaad des evangelies zou kunnen ontkiemen, moest de bodem van het hart
51