De Wens der Eeuwen door Ellen White

water des levens, het geestelijk leven, dat Christus geeft aan iedere dorstige ziel, was begonnen in haar
hart op te springen. De Geest des Heren was werkzaam in haar.
De eenvoudige verklaring die Christus aan deze vrouw gaf, had niet aan de eigengerechtige Joden
gegeven kunnen worden. Wanneer Christus tot hen sprak, was Hij veel omzichtiger. Dat wat de Joden
onthouden was, en wat de discipelen later als een geheim moesten bewaren, werd aan haar
geopenbaard. Jezus zag dat zij haar kennis zou gebruiken om anderen tot Hem te brengen ten einde in
Zijn genade te delen.
Toen de discipelen terugkwamen van hun boodschap, waren ze verbaasd hun Meester in gesprek met
de vrouw te vinden. Hij had de verfrissende dronk die Hij begeerd had, niet ontvangen, en Hij maakte
geen onderbreking om het voedsel te eten dat Zijn discipelen meegebracht hadden. Toen de vrouw
weggegaan was, smeekten de discipelen Hem te eten. Ze zagen Hem zwijgend, in gedachten verzonken,
als vervoerd in overpeinzing. Zijn gelaat straalde van licht, en zij waren bevreesd Zijn gemeenschap
met de hemel te onderbreken. Maar ze wisten dat Hij flauw en vermoeid was, en meenden dat het hun
plicht was, Hem te herinneren aan Zijn lichamelijke noden. Jezus zag hun tedere belangstelling, en Hij
zei: ” Ik heb een spijs te eten waarvan gij niet weet”.
De discipelen vroegen zich af, wie Hem voedsel gebracht zou kunnen hebben; maar Hij verklaarde:
“Mijn spijze is de wil te doen Desgenen Die Mij gezonden heeft, en Zijn werk te volbrengen”.21 Toen
Zijn woorden het geweten van de vrouw hadden wakker geschud, verheugde Jezus Zich. Hij zag, hoe
zij dronk van het water des Levens, en Zijn eigen honger en dorst werden bevredigd. Het volbrengen
van de opdracht waartoe Hij de hemel verlaten had, sterkte de Heiland voor Zijn arbeid en hief Hem
uit boven de menselijke nooddruft. Het dienen van een ziel die hongerde en dorstte naar de waarheid,
was Hem weldadiger dan eten en drinken. Het was een bemoediging, een lafenis voor Hem. Weldoen
aan anderen was het leven voor Zijn ziel.
Onze Verlosser dorst naar erkenning, Hij hongert naar het medeleven en de liefde van hen die Hij heeft
gekocht met Zijn eigen bloed. Hij verlangt ernaar met een onuitsprekelijk verlangen dat ze tot Hem
zullen komen en leven hebben. Zoals een moeder uitziet naar het glimlachje van haar kindje dat het
haar herkent, het glimlachje dat spreekt van een ontwakend begrip, zo ziet Christus uit naar de
uitdrukking van dankbare liefde, die aantoont dat het geestelijk leven ontwaakt is in de ziel.
De vrouw werd met vreugde vervuld terwijl ze naar Christus woorden luisterde. De heerlijke
openbaring overweldigde haar bijna. Ze liet haar waterkruik achter en keerde terug naar de stad, om
de boodschap aan anderen uit te dragen. Jezus wist waarom ze was weggegaan. Het feit, dat ze haar
waterkruik achterliet, sprak overduidelijk van de uitwerking van Zijn woorden. Het was het vurig
verlangen van haar ziel om het levende water te verkrijgen; ze vergat waarom ze naar de bron was
gekomen, ze vergat dat de Heiland dorst had, en dat ze van plan was geweest die te lessen. Met een
hart dat overvloeide van blijdschap, haastte ze zich op weg om het kostbare licht dat ze ontvangen had,
aan anderen mede te delen.
“Komt mede en ziet een mens die mij gezegd heeft alles wat ik gedaan heb”, zei ze tot de mensen in
de stad. “Zou deze niet de Christus zijn?” Haar woorden beroerden de harten. Er was een nieuwe
110