De Wens der Eeuwen door Ellen White

maar zoek naar geestelijk voedsel, ja, naar die wijsheid die zal blijven bestaan tot in eeuwigheid. Dit
kan alleen de Zoon van God geven, “want op Hem heeft God de Vader Zijn zegel gedrukt”.
Een ogenblik was de belangstelling van de toehoorders opgewekt. Zij riepen uit: “Wat moeten wij
doen, opdat wij de werken Gods mogen werken?” Zij hadden vele moeitevolle werken verricht om
zich Gode aangenaam te maken en zij waren bereid te luisteren naar elk nieuw voorschrift, waardoor
zij grotere verdiensten konden verkrijgen. Hun vraag betekende: Wat moeten wij doen om de hemel
te verdienen? Wat is de prijs die van ons wordt gevraagd ten einde het toekomstig leven te verkrijgen?
“Jezus antwoordde en zeide tot hen: Dit is het werk Gods, dat gij gelooft in Hem Die Hij gezonden
heeft.” De prijs van de hemel is Jezus. De weg naar de hemel is door geloof in “het Lam Gods Dat de
zonden der wereld wegneemt”.
Maar het volk verkoos niet, deze bewering van goddelijke waarheid aan te nemen. Jezus had precies
dat werk gedaan waarvan de profetie voorzegd had dat de Messias het zou doen, maar zij hadden niet
datgene gezien wat zij zich in hun zelfzuchtig verlangen als Zijn werk hadden voorgesteld. Christus
had inderdaad éénmaal de menigte gespijzigd met gerstebroden; maar in de dagen van Mozes was
Israël veertig jaar lang gevoed met manna, en er werden nog veel grotere zegeningen verwacht van de
Messias. Hun ontevreden harten vroegen waarom Jezus, indien Hij zoveel wonderwerken kon
verrichten als zij gezien hadden, niet gezondheid, kracht en rijkdommen kon geven aan Zijn gehele
volk, hen kon bevrijden van hun onderdrukkers, en hen kon verhogen in macht en eer? Het feit dat Hij
er aanspraak op maakte de Gezondene van God te zijn en toch weigerde koning van Israël te worden,
was een geheimenis dat zij niet konden peilen. Zijn weigering werd verkeerd verklaard. Velen trokken
daaruit de conclusie, dat Hij zijn beweringen niet durfde waarmaken, omdat Hij Zelf twijfelde aan het
goddelijk karakter van Zijn zending. Op deze wijze stelden ze hun harten open voor ongeloof, en het
zaad dat Satan gezaaid had, droeg vruchten naar zijn aard, in verkeerd begrip en afval.
Nu stelde een rabbi half spottend de vraag: “Wat voor teken doet Gij dan, opdat wij mogen zien en U
geloven? Wat voor werk doet Gij? Onze vaderen hebben het manna in de woestijn gegeten, zoals
geschreven is: Brood uit de hemel gaf Hij hun te eten”.
De Joden eerden Mozes als de gever van het manna, ze gaven de eer aan het werktuig en verloren Hem
uit het oog door Wie het werk tot stand was gebracht. Hun vaderen waren tegen Mozes in opstand
gekomen en hadden getwijfeld aan Zijn goddelijke opdracht en die ontkend. Nu verwierpen de
kinderen in dezelfde geest Hem Die de boodschap van God aan hen bracht. “Jezus zeide dan tot hen:
Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, niet Mozes heeft u het brood uit de hemel gegeven”. De Gever van het
manna stond bij hen. Het was Christus Zelf, Die de Hebreeën door de woestijn had geleid en hen
dagelijks had gespijzigd met brood uit de hemel. Dat voedsel was een type van het ware brood des
hemels. De levende Geest, Die vloeit uit de oneindige volheid van God, is het ware manna. Jezus zei:
“Want dat is het brood Gods, dat uit de hemel nederdaalt en aan de wereld het leven geeft”.
Nog steeds in de mening dat Jezus sprak over stoffelijk voedsel, riepen enigen van Zijn toehoorders
uit: “Here, geef ons altijd dit brood”. Jezus zei toen openhartig: “Ik ben het brood des levens”.
244