De Wens der Eeuwen door Ellen White

Toch kwam Judas niet in openlijk verzet en scheen de lessen van de Heiland niet in twijfel te trekken.
Hij uitte geen protest, tot de tijd van het feestmaal in het huis van Simon. Toen Maria de voeten van
de Heiland zalfde, openbaarde Judas zijn hebzuchtige gezindheid. Toen Jezus hem berispte, scheen
zijn geest in bitterheid te veranderen. Gewonde trots en wraakzucht verbraken de hinderpalen, en de
hebzucht, waaraan hij zolang had toegegeven, had hem in haar macht. Dit zal de ervaring zijn van een
ieder die volhardt met het koesteren van de zonde. De verdorven beginselen waaraan geen weerstand
wordt geboden en die niet worden overwonnen, luisteren naar de verzoeking van Satan, en de ziel
wordt een gevangene van zijn wil.
Maar Judas was nog niet volkomen verhard. Zelfs nadat hij zich tot tweemaal toe had verbonden om
de Heiland te verraden, was er gelegenheid voor berouw. Tijdens het paschamaal bewees Jezus Zijn
goddelijkheid door de bedoeling van de verrader te openbaren. Op liefdevolle wijze betrok Hij Judas
in Zijn dienst aan de discipelen. Maar op dit laatste bewijs van liefde werd geen acht geslagen. Toen
was de zaak voor Judas beslist, en de voeten die Jezus had gewassen, gingen uit om het werk van de
verrader te doen.
Judas beredeneerde, dat, indien Jezus moest worden gekruisigd, deze gebeurtenis toch zou
plaatsvinden. Zijn eigen daad waardoor hij de Heiland verried, zou het resultaat niet veranderen. Indien
Jezus niet moest sterven, zou het Hem alleen dwingen Zichzelf te bevrijden. Wat er ook gebeurde,
Judas zou iets winnen door zijn verraad. Hij vond, dat hij een goede koop had gedaan door zijn Here
te verraden.
Judas geloofde echter niet, dat Christus zou toestaan dat Hij zou worden gevangengenomen. Door
Hem te verraden, beoogde hij Hem een les te geven. Hij was van plan een rol te spelen waardoor de
Heiland hem voortaan zorgvuldig met gepaste eerbied zou behandelen. Maar Judas wist niet, dat hij
Christus overleverde aan de dood. Hoe dikwijls hadden de schriftgeleerden en Farizeeën, wanneer de
Heiland in gelijkenissen sprak, zich laten meeslepen door Zijn treffende uitbeeldingen! Hoe
menigmaal hadden zij een oordeel over zichzelf uitgesproken! Wanneer de waarheid tot hun hart
doordrong, waren zij dikwijls met woede vervuld en hadden stenen opgenomen om naar Hem te
werpen; maar steeds weer was Hij ontkomen. Aangezien Hij aan zovele valstrikken was ontkomen,
dacht Judas dat Hij zeker niet zou toestaan, nu te worden gevangengenomen.
Judas besloot de proef op de som te nemen. Indien Jezus werkelijk de Messias was, zou het volk, voor
wie Hij zoveel gedaan had, zich om Hem scharen en Hem tot Koning uitroepen. Dit zou voorgoed
zekerheid geven aan velen die nu in onzekerheid waren. Judas zou de eer hebben, dat hij de koning op
de troon van David had geplaatst. En deze daad zou hem verzekeren van de hoogste positie naast
Christus in het nieuwe koninkrijk.
De valse discipel speelde zijn rol bij het verraad van Jezus. Toen hij in de hof tot de leider van de
bende zei: “Die ik zal kussen, Die is het; grijpt Hem”, was hij er volkomen van overtuigd, dat Christus
aan hun handen zou ontkomen. Als ze hem dan zouden laken, kon hij zeggen: Had ik u niet gezegd
Hem te grijpen?
Judas zag, hoe de mannen die Christus gevangen namen, deden naar zijn woorden, en Hem stevig
bonden. Met verbazing zag hij dat de Heiland toeliet, dat Hij werd weggeleid. Ongerust volgde hij
467