De Wens der Eeuwen door Ellen White

Jezus stortte geen tranen in het vooruitzicht van Zijn eigen beproevingen. Vlak voor Hem lag
Gethsemane, waar weldra de verschrikking van een grote duisternis He’m zou overschaduwen. Ook
de Schaapspoort, waardoor eeuwenlang de offerdieren waren geleid, was in zicht. Deze poort zou
weldra voor Hem, het grote Tegenbeeld, op Wiens offer voor de zonde van de wereld al deze
offeranden hadden gewezen, worden geopend. Dichtbij was Golgotha, de plaats van Zijn naderende
foltering. Toch weende en klaagde de Verlosser niet in geestessmart om deze dingen, die Hem deden
denken aan Zijn wrede dood. Zijn smart was niet zelfzuchtig. De gedachte aan Zijn eigen lijden maakte
die edele, zelfopofferende ziel niet bevreesd. Het was de aanblik van Jeruzalem, die door het hart van
Jezus sneed — Jeruzalem, dat de Zoon van God had verworpen en met Zijn liefde had versmaad, dat
weigerde zich door Zijn machtige wonderen te laten overtuigen en dat op het punt stond om Hem het
leven te be-nemen. Hij zag wat de stad was, in haar misdaad haar Verlosser te verwerpen, en wat ze
geweest had kunnen zijn, indien ze Hem Die alleen haar wonde kon genezen, zou hebben aangenomen.
Hij was gekomen om haar te redden; hoe zou Hij haar nu kunnen prijsgeven?
Israël was een begunstigd volk geweest; God had hun tempel tot Zijn woonplaats gemaakt; die was
“schoon door zijn verhevenheid; een vreugde voor de ganse aarde”. Daar was het gedenkteken van
meer dan duizend jaren van Christus’ wakende zorg en tedere liefde, zoals een vader voor zijn enigste
kind koestert. In die tempel hadden de profeten hun plechtige waarschuwingen uitgesproken. Daar
waren de brandende wierookvaten bewogen, terwijl de wierookgeur, vermengd met de gebeden van
de tempelgangers, waren opgestegen naar God. Daar had het bloed van dieren gestroomd, als
zinnebeeld van het bloed van Christus. Daar had Jehova Zijn heerlijkheid geopenbaard boven het
verzoendeksel. Daar hadden de priesters hun dienst gedaan, en had de pracht van symbolen en
plechtigheden eeuwenlang plaatsgevonden. Maar aan dit alles moest een einde komen.
Jezus hief Zijn hand op — die zo dikwijls de zieken en lijdenden had gezegend — en terwijl Hij de
hand uitstrekte naar de ten ondergang gedoemde stad, riep Hij met door smart gebroken stem uit: “Och,
of gij ook op deze dag verstond wat tot uw vrede dient!” Hier zweeg de Heiland even, en zei niet wat
de toestand van Jeruzalem zou zijn geweest, indien de stad de hulp had aangenomen die God wilde
geven — de gave van Zijn geliefde Zoon. Indien Jeruzalem had geweten wat het was zijn voorrecht te
kennen, en had acht geslagen op het licht dat de hemel het had gezonden, dan had de stad kunnen staan
in de luister van voorspoed, de koningin van koninkrijken, vrij in de kracht van de haar door God
gegeven macht. Dan zouden er geen gewapende soldaten aan haar poorten hebben gestaan, geen
Romeinse banieren zouden op haar muren hebben gewapperd. De heerlijke bestemming waarmede
Jeruzalem gezegend had kunnen worden indien de stad haar Verlosser had aangenomen, kwam de
Zoon van God voor ogen. Hij zag, dat Jeruzalem door Hem had kunnen worden genezen van zijn
verschrikkelijke ziekte, bevrijd van slavernij, en bevestigd als de machtige hoofdstad van de aarde.
Vanaf zijn muren zou de vredesduif zijn uitgegaan naar alle volken. De stad zou de krans der
heerlijkheid van de wereld zijn geweest.00.
Maar het lichte beeld van wat Jeruzalem had kunnen zijn, vervaagt voor de ogen van de Heiland. Hij
beseft, wat de stad nu is, onder het Romeinse juk, de toorn Gods dragend, gedoemd tot Zijn vergeldend
oordeel. Hij neemt de gebroken draad van Zijn klaagzang weer op: “Maar thans is het verborgen voor
uw ogen. Want er zullen dagen over u komen waarin uw vijanden een bolwerk tegen u zullen opwerpen
en u omsingelen en u van alle zijden in het nauw brengen, en zij zullen u en uw kinderen in u vertreden
371