De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 27—“Gij kunt mij reinigen”
Van alle ziekten die men in het Oosten kende, was de melaatsheid het meest gevreesd. Haar
ongeneeslijke en besmettelijke aard en de verschrikkelijke uitwerking ervan op de slachtoffers
vervulden zelfs de moedigsten met vrees. Onder de Joden werd ze beschouwd als een oordeel voor
een bepaalde zonde, en daarom werd ze genoemd: “de plaag”, “de vinger Gods”. Daar ze diep
geworteld was, onuitwisbaar en dodelijk, werd ze beschouwd als een symbool van de zonde. Door de
ceremoniële wet werd de melaatse onrein verklaard. Als iemand die reeds gestorven was, werd hij
gebannen uit de plaatsen waar mensen woonden. Alles wat hij aanraakte, was onrein. De lucht werd
besmet door zijn adem. Iemand die men ervan verdacht dat hij de ziekte had, moest zich vertonen aan
de priesters, die hem moesten onderzoeken en een beslissing nemen omtrent zijn geval. Indien de
uitspraak luidde, dat hij melaats was, werd hij geïsoleerd van zijn gezin en afgesneden van de
vergadering van Israël, en was gedoemd alleen omgang te hebben met mensen die aan dezelfde ziekte
leden. De wet was onwrikbaar in haar eisen. Zelfs koningen en heersers werden niet uitgezonderd. Een”
vorst die besmet werd met deze vreselijke ziekte, moest afstand doen van de heerschappij en de
gemeenschap ontvluchten.
Verbannen van zijn vrienden en zijn verwanten moest de melaatse de vloek van zijn ziekte dragen. Hij
was verplicht zijn eigen rampspoed te verkondigen, zijn kleren te scheuren en alarm te slaan, en
daardoor allen te waarschuwen uit zijn besmettelijke omgeving te vluchten. Het geroep: “Onrein!
Onrein!”, dat op sombere toon werd geuit door de eenzame banneling, was een waarschuwingsteken
dat met vrees en afschuw vernomen werd.
In het gebied waar Christus Zijn dienstwerk verrichtte, waren velen van deze lijders, en het nieuws
over Zijn werk dat hen bereikte, deed een sprankje hoop oplichten. Maar sinds de dagen van de profeet
Eliza had men nooit iets gehoord over het reinigen van iemand die door deze ziekte was overweldigd.
Zij durfden niet te verwachten dat Jezus voor hen zou doen wat Hij nog nooit voor iemand gedaan had.
Er was er echter één in wiens hart het geloof begon te ontkiemen. Toch wist de man niet, hoe hij Jezus
kon bereiken. Hoe kon hij, afgesloten als hij was van contact met zijn medemensen, zich aan de
Genezer voorstellen? En hij twijfelde eraan, of Christus hem zou genezen. Zou Hij Zich neerbuigen
om iemand te genezen van wie men geloofde dat hij leed onder een oordeel Gods? Zou hij niet, evenals
de Farizeeën en zelfs de geneesheren deden, een vloek over hem uitspreken en hem waarschuwen te
vluchten van de verblijfplaatsen van mensen? Hij dacht aan alles wat men hem over Jezus verteld had.
Niemand die om Zijn hulp gevraagd had, was afgewezen. De rampzalige man besloot de Heiland te
gaan zoeken. Hoewel hij uit de steden verbannen was, zou het kunnen gebeuren, dat hij Zijn pad zou
kunnen kruisen op een zijweg van de bergroutes of dat hij Hem zou kunnen vinden wanneer Hij buiten
de steden aan het onderwijzen was. De moeilijkheden waren groot, maar dit was zijn enige hoop.
De melaatse wordt geleid naar de Heiland. Hij leert aan de oever van het meer, en de mensen hebben
zich om Hem heen verzameld. Terwijl hij op een afstand staat, vangt de melaatse enkele woorden op
van de lippen van de Heiland. Hij ziet, hoe Hij de handen legt op de zieken. Hij ziet de kreu-pelen, de
blinden, de verlamden, en zij die stervende waren aan verschillende ziekten, in gezondheid opstaan,
terwijl ze God prijzen voor hun verlossing. Geloof sterkt zijn hart. Hij komt steeds dichter bij de
159