De Wens der Eeuwen door Ellen White

niet met hun Here konden meevoelen, of Hem zelfs maar begrijpen, wanneer Hij sprak van Zijn
vernedering ter wille van hen.
Op liefdevolle wijze, maar toch met plechtige nadruk, trachtte Jezus het kwaad te herstellen. Hij liet
zien, wat het beginsel is dat overheerst in het koninkrijk des hemels, en waarin ware grootheid bestaat,
geacht naar de maatstaven van de hemelse hoven. Zij die gedreven werden door trots en door het
verlangen naar aanzien, dachten meer aan zichzelf en aan de beloningen die zij zouden ontvangen dan
aan de vraag hoe zij God zouden kunnen terugbetalen voor de gaven die zij ontvingen. Zij zouden geen
plaats hebben in het koninkrijk des hemels, want zij werden ver-eenzelvigd met de gelederen van Satan.
Nederigheid gaat aan eerbewijzen vooraf. Om een hoge positie onder de mensen in te nemen, kiest de
hemel een arbeider die, gelijk Johannes de Doper, een nederige plaats inneemt voor God. De meest
kinderlijke discipel heeft het meeste succes in de arbeid voor God. De hemelse machten kunnen
samenwerken met hem die niet tracht zichzelf te verheffen, maar zielen te redden. Hij die de meeste
behoefte gevoelt aan goddelijke hulp zal erom smeken; en de Heilige Geest zal hem indrukken geven
van Jezus die de ziel zal sterken en verheffen. Na zijn gemeenschap met Christus zal hij uitgaan om te
werken voor hen die omkomen in hun zonden. Hij is gezalfd voor zijn opdracht ;. en hij slaagt waar
menig geleerde en verstandelijke wijze zou falen.
Maar wanneer de mensen zichzelf verheffen en het gevoel hebben, dat zij noodzakelijk zijn voor het
welslagen van Gods grote plan, dan maakt de Here, dat zij terzijde worden gesteld. Het wordt duidelijk
gemaakt, dat de Here niet van hen afhankelijk is. Het werk komt niet tot stilstand ter oorzake van hun
verwijdering ervan maar gaat voorwaarts met grotere kracht.
Het was niet voldoende voor de discipelen van Jezus om onderricht te hebben ontvangen aangaande
de aard van Zijn koninkrijk. Wat zij nodig hadden, was een verandering van hart die hen in harmonie
zou brengen met de beginselen van dat koninkrijk. Jezus riep een kindje tot Zich en plaatste het in hun
midden; daarna nam Hij de kleine teder in Zijn armen en zei: “Wanneer gij u niet bekeert en wordt als
de kinderen, zult gij het koninkrijk der hemelen voorzeker niet binnengaan”. De eenvoud, het vergeten
van zichzelf en de vertrouwende liefde van een klein kind, zijn de eigenschappen waaraan de hemel
waarde hecht. Dat zijn de kenmerken van ware grootheid.
Opnieuw verklaarde Jezus aan de discipelen dat Zijn koninkrijk niet wordt gekenmerkt door aardse
waardigheid en vertoon. Aan de voeten van Jezus zijn al deze onderscheidingen vergeten. De rijke en
de arme, de geleerde en de ongeletterde ontmoeten elkander, zonder gedachten aan stand of aardse
superioriteit. Allen ontmoeten elkander als zielen, door het bloed gekocht, die allen evenzeer
afhankelijk zijn van Hem Die hen heeft vrijgekocht voor God.
De oprechte, berouwvolle ziel is kostbaar in de ogen van God. Hij plaatst Zijn eigen zegel op de
mensen, niet om hun rang, niet om hun rijkdom, niet om hun grote weerstand, maar alleen door eenzijn
met Christus. De Here der heerlijkheid is tevreden met hen die zachtmoedig zijn en nederig van hart.
“Ook gaaft Gij mij”, zegt David, “het schild Uws heils ;... Uw nederbuigende goedheid” — als een
element in het menselijk karakter — “maakte mij groot”.
282