De Wens der Eeuwen door Ellen White

dood waren, maar als een nieuwe openbaring van God. Zij aanschouwden Hem “Die de wereld niet
kan ontvangen, want zij ziet Hem niet en kent Hem niet; maar gij kent Hem, want Hij blijft bij u en
zal in u zijn”.
De enige manier om een meer volkomen begrip van de waarheid te verkrijgen, is het hart gevoelig en
onderworpen te houden door de Geest van Christus. De ziel moet gereinigd worden van ijdelheid en
trots, en ontledigd worden van alles wat haar in zijn macht heeft gehad, en Christus moet op de troon
geplaatst worden. Menselijke wetenschap is te beperkt om de verzoening te begrijpen. Het
verlossingsplan is zó verreikend, dat wijsbegeerte het niet kan verklaren. Het zal altijd een geheimenis
blijven, dat door de meest diepzinnige redenering niet gepeild kan worden. De kennis des heils kan
niet verklaard worden; maar zij kan door de ervaring gekend worden. Alleen hij die zijn eigen
zondigheid ziet, kan de dierbaarheid van de Heiland onderscheiden.
De lessen die Christus leerde, terwijl Hij langzaam aan reisde van Galilea naar Jeruzalem, bevatten
een schat van onderricht. Gretig luisterden de mensen naar Zijn woorden. In Perea waren de mensen,
evenals in Galilea, minder in de macht van de Joodse dweepzucht dan in Judea, en Zijn leer vond
weerklank in hun hart.
Gedurende deze laatste maanden van Zijn dienstwerk werden vele van de gelijkenissen van Christus
gesproken. De priesters en rabbi’s vervolgden Hem met steeds toenemende bitterheid, en Zijn
waarschuwingen aan hen waren gehuld in beeldspraak. Zij konden zijn bedoeling niet misver-staan,
maar nochtans konden zij in Zijn woorden niets .vinden waarop ze een beschuldiging tegen Hem
zouden kunnen baseren. In de gelijkenis van de Farizeeër en de tollenaar vormde het zelfgenoegzame
gebed: “O God, ik dank U, dat ik niet zó ben als andere mensen”, een scherpe tegenstelling met de
smeekbede van de boeteling: “Wees mij, zondaar, genadig!” Zo laakte Christus de huichelarij van de
Joden. En met het beeld van de onvruchtbare vijgeboom en van de grote maaltijd, voorzegde Hij de
vloek die weldra zou vallen over het onboetvaardige volk. Zij die minachtend de uitnodiging voor het
feest de blijde boodschap hadden afgeslagen, hoorden Zijn waarschuwende woorden: “Ik zeg u:
Niemand van die mannen welke genodigd waren, zal van mijn maaltijd proeven”.
Allerkostelijkst was het onderricht dat gegeven werd aan de discipelen. De gelijkenissen van de
volhardende weduwe, en van de vriend die te middernacht om brood kwam vragen, gaven nieuwe
kracht aan Zijn woorden: “Bidt en u zal gegeven worden; zoekt en gij zult vinden; klopt en u zal
opengedaan worden”.30 En dikwijls werd hun wankelend geloof gesterkt door de herinnering aan wat
Christus had gezegd: “Zal God dan Zijn uitverkorenen geen recht verschaffen, die dag en nacht tot
Hem roepen, en laat Hij hen wachten? Ik zeg u, dat Hij hun spoedig recht zal verschaffen”.
De prachtige gelijkenis van het verloren schaap werd door Christus herhaald. En Hij voerde de les
daarvan nog hoger op door te vertellen over de verloren penning en de verloren zoon. De discipelen
konden op dat ogenblik de overtuigingskracht van deze lessen niet ten volle beseffen; maar na de
uitstorting van de Heilige Geest, toen zij de inzameling der heidenen en de jaloerse toorn van de Joden
zagen, begrepen zij de les van de verloren zoon beter, en konden zij de blijdschap van Christus’
woorden begrijpen: “Wij moesten feest vieren en vrolijk zijn”, “want mijn zoon hier was dood en is
weer levend geworden, hij was verloren en is gevonden”. En toen zij uitgingen in de naam van de
Meester en tegenover scheldwoorden en armoede en vervolging stonden, versterkten zij dikwijls hun
319