De Wens der Eeuwen door Ellen White

pijn. Pilatus schreef toen een opschrift in het Hebreeuws, het Grieks en het Latijn en liet dat plaatsen
op het kruis, boven het hoofd van Jezus. Het luidde: “Jezus de Nazoreeër, de Koning der Joden”. Dit
opschrift ergerde de Joden. In de rechtszaal van Pilatus hadden zij geroepen: “Kruisig Hem!” “Wij
hebben geen koning, alleen de keizer!” Zij hadden verklaard dat een ieder die een andere koning zou
erkennen, een verrader was. Pilatus schreef de gevoelens op die zij hadden uitgedrukt. Er werd geen
vergrijp genoemd, behalve dat Jezus de Koning der Joden was. Het opschrift was in werkelijkheid een
erkenning van de trouw van de Joden jegens de Romeinse macht. Het verklaarde, dat een ieder die
aanspraak erop zou maken de Koning van Israël te zijn, door hen des doods schuldig geoordeeld zou
worden. De priesters hadden hun doel voorbijgestreefd. Toen zij samenzweringen tegen Christus
smeedden om Hem te doden, had Kajafas verklaard, dat het wenselijk was dat één man zou sterven
om de natie te redden. Nu kwam hun huichelachtigheid aan het licht. Door Christus om te brengen,
waren zij bereid geweest zelfs hun nationaal bestaan op te offeren.
De priesters zagen wat zij hadden gedaan, en zij vroegen Pilatus om het opschrift te wijzigen. Zij
zeiden: “Schrijf niet: De Koning der Joden, maar dat Hij gezegd heeft: Ik ben de Koning der Joden”.
Maar Pilatus was boos op zichzelf omdat hij tevoren zwak was geweest, en hij had een diepe verachting
voor de naijverige, sluwe priesters en oversten. Hij antwoordde op koude toon: “Wat ik geschreven
heb, dat heb ik ge-schreven”.
Een hogere macht dan Pilatus of de Joden had het plaatsen van dat opschrift boven het hoofd van Jezus
geleid. Door Gods voorzienigheid zou dit tot nadenken leiden en het onderzoek van de Schriften
opwekken. De plaats waar Christus werd gekruisigd, was dicht bij de stad. Duizenden mensen uit alle
landen waren op dat ogenblik in Jeruzalem, en het opschrift, dat verklaarde, dat Jezus van Nazareth de
Messias was, zou onder hun aandacht komen. Het was een levende waarheid, opgetekend door een
hand die God had geleid.
Met het lijden van Christus aan het kruis werd de profetie vervuld. Eeuwen voor de kruisiging had de
Heiland de bejegening voorzegd die Hem ten deel zou vallen. Hij zei: “Want honden hebben Mij
omringd, een bende boosdoeners heeft Mij omsingeld, die Mijn handen en voeten doorboren. Al mijn
beenderen kan Ik tellen; zij kijken toe, zij zien met leedvermaak naar Mij. Zij verdelen Mijn klederen
onder elkander en werpen het lot over Mijn gewaad”. De profetie betreffende Zijn klederen ging in
vervulling zonder de raad of de tussenkomst van de vrienden of de vijanden van de Gekruisigde. Zijn
kleding werd gegeven aan de soldaten die Hem aan het kruis hadden gehangen. Christus hoorde de
twist van de mannen, toen zij de kledingstukken onder elkander verdeelden. Zijn onderkleed was aan
één stuk geweven, zonder naad en zij zeiden: “Laten wij dit niet scheuren, maar erom loten, voor wie
het zijn zal”.
In een andere profetie verklaarde de Heiland: “De smaad heeft Mij het hart gebroken, en Ik ben
verzwakt. Ik wachtte op een teken van medelijden, maar tevergeefs, op troosters, maar Ik vond hen
niet. Ja, zij gaven Mij gif tot spijze, en lieten Mij in Mijn dorst azijn drinken”. Het was toegestaan om
aan hen die de dood aan het kruis moesten sterven, een verdovende drank te geven, ten einde het gevoel
van pijn te verdoven. Dit werd Jezus aangeboden; maar toen Hij het had geproefd, weigerde Hij het te
drinken. Hij wilde niets aannemen dat Zijn Geest zou verduisteren. Zijn geloof moest onwrikbaar op
487