De Wens der Eeuwen door Ellen White

Sectie 4 —Verwerping en kruisiging van de Messias
Hoofdstuk 60—De wet van het nieuwe koninkrijk
De tijd van het Pascha naderde, en weer begaf Jezus Zich op weg naar Jeruzalem. In Zijn hart was de
vrede van volmaakte eenheid met de wil van de Vader, en vol geestkracht spoedde Hij Zich naar de
plaats van offerande. Maar gevoelens van geheimzinnigheid, twijfel en vrees maakten zich meester
van de discipelen. De Heiland “ging vóór hen uit, en zij waren zeer verbaasd, en zij die volgden, waren
bevreesd”.
Weer riep Christus de twaalven tot Zich, en met een grotere duidelijkheid dan ooit tevoren openbaarde
Hij hun het verraad en het lijden welke Hem wachtten. “Zie”, zei Hij, “wij gaan op naar Jeruzalem, en
al wat door de profeten geschreven is, zal aan de Zoon des mensen volbracht worden. Want Hij zal
overgeleverd worden aan de heidenen en bespot en gesmaad en bespuwd worden, en zij zullen Hem
geselen en doden, en ten derden dage zal Hij opstaan. En zij begrepen niets van deze dingen, en dit
woord bleef hun duister, en zij wisten niet, waarvan gesproken werd”.
Hadden ze niet kort tevoren overal verkondigd: “Het koninkrijk der hemelen is nabij?” Had Christus
niet Zelf beloofd, dat velen met Abraham, Izaäk en Jakob zouden aanzitten in het koninkrijk Gods?
Had Hij niet beloofd dat allen die iets om Zijnentwil verlaten hadden, een honderdvoudige vergoeding
zouden ontvangen in dit leven, en een deel in Zijn koninkrijk? En had Hij niet aan de twaalven de
bijzondere belofte gegeven van hoge ereplaats en in Zijn koninkrijk op tronen zitten en de twaalf
stammen Israëls oordelen? Zelfs nu had Hij gezegd dat alles wat in de profeten over Hem geschreven
was, vervuld zou worden. En hadden niet de profeten de heerlijkheid van het rijk van de Messias
voorzegd? In het licht van deze gedachten schenen Zijn woorden betreffende verraad, vervolging en
dood, vaag en schaduwachtig. Welke moeilijkheden ook tussenbeide mochten komen, zij geloofden,
dat het koninkrijk spoedig opgericht zou worden.
Johannes, de zoon van Zebedeüs, was één van de eerste twee discipelen die Jezus waren gevolgd. Hij
en zijn broer Jacobus behoorden tot de eerste groep mensen die alles verlaten hadden om Hem te
dienen. Met blijdschap hadden zij hun huis en vrienden achtergelaten om bij Hem te kunnen zijn; zij
hadden met Hem gewandeld en met Hem gesproken; zij waren bij Hem geweest in de huiselijke
beslotenheid en tijdens de openbare bijeenkomsten. Hij had hun angsten tot zwijgen gebracht, hen uit
gevaren verlost, hun lijden verlicht, hen getroost in hun verdriet, en met geduld en liefderijkheid had
Hij hun onderricht gegeven, tot hun harten verbonden schenen te zijn met het Zijne, en in het vuur van
hun liefde verlangden zij het dichtst bij Hem te zijn in Zijn koninkrijk. Bij iedere mogelijke
gelegenheid nam Johannes zijn plaats in naast de Heiland, en Jacobus wenste geëerd te worden met
een nauwe relatie met Hem.
Hun moeder was een volgelinge van Christus, en had Hem openlijk met haar bezittingen gediend. Met
de liefde en eerzucht van een moeder voor haar zoons begeerde zij voor hen de meest eervolle plaats
in het nieuwe koninkrijk. Zij moedigde hen daarom aan, een verzoek hiertoe in te dienen.
351