De Wens der Eeuwen door Ellen White

De Farizeeërs verachtten de eenvoud van Jezus. Zij deden alsof ze Zijn wonderen niet opmerkten, en
vroegen een teken dat Hij de Zoon van God was. Maar de Samaritanen vroegen niet om een teken, en
Jezus verrichtte geen wonderen bij hen, behalve dat Hij aan de vrouw bij de put de geheimen van haar
leven openbaarde. Toch namen velen Hem aan. In hun pasgevonden vreugde zeiden ze tot de vrouw:
“Wij geloven niet meer om wat gij zegt, want wijzelf hebben Hem gehoord, en weten dat deze waarlijk
de Heiland der wereld is”.
De Samaritanen geloofden dat de Messias zou komen als de Verlosser, niet alleen voor de Joden, maar
ook voor de gehele wereld. De Heilige Geest had Hem door Mozes beschreven als een door God
gezonden profeet. Door Jakob was verklaard, dat de volkeren Hem gehoorzaam zouden zijn; en door
Abraham wisten ze, dat in Hem alle geslachten der aarde gezegend zouden worden. Op deze
schriftgedeelten baseerden de Samaritanen hun geloof in de Messias. Het feit dat de Joden de latere
profeten verkeerd verklaard hadden, en aan de eerste komst van Christus de heerlijkheid hadden
toegeschreven die bij Zijn tweede komst behoorde, had de Samaritanen ertoe gebracht, alle Heilige
Schriften, behalve die welke door Mozes gegeven waren, te verwerpen. Maar toen de Heiland die
verkeerde verklaringen verbeterde, namen velen de latere profetieën aan, alsook de woorden van
Christus Zelf betreffende het koninkrijk Gods.
Jezus was begonnen de scheidsmuur af te breken tussen Jood en Heiden, en het heil der wereld te
prediken. Hoewel Hij een Jood was, begaf Hij zich vrij onder de Samaritanen, zonder acht te geven op
de farizeese gewoonten van Zijn volk. Lijnrecht tegen hun vooroordelen in nam Hij de gastvrijheid
van het verachte volk aan. Hij sliep onder hun dak, at met hen aan hun tafel — gebruikte daarbij het
voedsel dat was bereid en opgediend door hun handen — leerde in hun straten en behandelde hen met
de meeste vriendelijkheid en beleefdheid.
In de tempel te Jeruzalem scheidde een lage muur de buitenste voorhof van alle andere delen van het
heilige gebouw. Op die muur stonden opschriften in verschillende talen, waarbij werd verklaard, dat
het slechts aan Joden toegestaan was, deze grens te overschrijden. Indien een Heiden zich vermeten
had die binnenste omsloten ruimte te betreden, zou hij de tempel ontwijd hebben en zou hiervoor met
zijn leven hebben moeten boeten. Maar Jezus, de oprichter van de tempel en de tempeldie nst, trok de
Heidenen tot Zich door de band van menselijk medeleven, terwijl Zijn goddelijke genade hun het heil
bracht dat de Joden verwierpen.
Het verblijf van Jezus in Samaria was bestemd om een zegen te worden voor Zijn discipelen, die nog
onder de invloed stonden van de Joodse dweepzucht. Zij waren van mening dat trouw aan hun eigen
volk van hen eiste vijandschap te koesteren tegen de Samaritanen. Zij verwonderden zich over het
gedrag van Jezus. Ze konden niet weigeren Zijn voorbeeld te volgen, en gedurende die twee dagen in
Samaria hield hun trouw aan Hem hun vooroordelen in bedwang; toch waren ze er in hun hart niet mee
verzoend. Zij namen niet vlug aan, dat hun minachting en haat plaats moesten maken voor medelijden
en medeleven. Maar na de hemelvaart des Heren kwamen Zijn lessen in een nieuwe betekenis hen te
binnen. Na de uitstorting van de Heilige Geest herinnerden zij zich weer de blikken van de Heiland,
Zijn woorden, de achting en tederheid in Zijn houding jegens die verachte vreemdelingen. Toen Petrus
uitging om in Samaria te prediken, liet hij in zijn arbeid dezelfde geest blijken. Toen Johannes geroepen
werd naar Efeze en Smyrna, dacht hij terug aan de ervaring bij Sichem, en werd hij vervuld met
112