De Wens der Eeuwen door Ellen White

Een groepje Farizeeën was naderbij gekomen, en toen Jezus hen zag, dacht Hij aan de tegenstelling
die zich steeds openbaart in de uitwerking van Zijn woorden en werken. Hij zei: “Tot een oordeel ben
Ik in deze wereld gekomen, opdat wie niet zien, zien mogen, en wie zien, blind worden”. Christus was
gekomen om de ogen van de blinden te openen, om licht te geven aan hen die in duisternis vertoeven.
Hij had verklaard, dat Hij het Licht der wereld was, en het wonder, zojuist verricht, was een getuigenis
van Zijn zending. De mensen die de Heiland aanschouwden bij Zijn komst, werden begunstigd met
een vollediger openbaring van de goddelijke tegenwoordigheid dan de wereld ooit te voren had mogen
zien. De kennis van God werd op volkomener wijze geopenbaard. Maar juist in deze openbaring kwam
een oordeel over de mensen. Hun karakter werd beproefd, hun bestemming werd bepaald.
De openbaring van de goddelijke kracht, die aan de blinde man zowel het natuurlijke als het geestelijke
gezichtsvermogen had geschonken, had de Farizeeën in nog diepere duisternis achtergelaten.
Sommigen van Zijn toehoorders, die voelden, dat de woorden van Christus op hen van toe-passing
waren, vroegen: “Zijn wij soms ook blind?” Jezus antwoordde: “Indien gij blind waart, zoudt gij geen
zonden hebben”. Indien God het voor u onmogelijk had gemaakt om de waarheid te kennen, zou uw
onwetenheid geen schuld ten gevolge hebben. “Maar nu zegt gij: wij zien”. U meent, dat u in staat
bent om te zien, en verwerpt het enige middel waardoor u ziende kunt worden. Tot allen die hun nood
beseffen, kwam Christus met oneindige hulp. Maar de Farizeeën wilden niet belijden dat zij iets nodig
hadden; zij weigerden tot Christus te komen, en daarom werden zij in blindheid gelaten — een
blindheid waaraan zijzelf schuldig waren. Jezus zei: “Daarom blijft uw zonde”.
307