De Wens der Eeuwen door Ellen White

weer op toen ze hoorde over de genezingen die Christus tot stand bracht. Ze was ervan overtuigd, dat
indien zij maar naar Hem kon toegaan, ze genezen zou worden. Zwak en lijdend kwam ze naar de
oever van het meer waar Hij leerde, en trachtte door de menigte heen te dringen, maar tevergeefs.
Daarna volgde ze Hem vanaf het huis van Levi-Mattheüs, maar nog was ze niet in staat Hem te
bereiken. Ze begon al te wanhopen, toen Hij, terwijl Hij Zich een weg baande door de menigte, in de
nabijheid kwam waar zij was.
De gulden gelegenheid was gekomen. Zij was in de tegenwoordigheid van de Grote Geneesheer! Maar
te midden van de verwarring kon ze niet tot Hem spreken of meer dan een voorbijgaande flits van Zijn
gestalte opvangen. Bevreesd haar enige kans op herstel te verliezen, drong ze voorwaarts, terwijl ze
bij zichzelf zei: “Indien ik slechts Zijn kleed aanraak, zal ik behouden zijn.” Terwijl Hij voorbijging,
stak ze haar hand uit, en slaagde erin de zoom van Zijn kleed even aan te raken. Maar op dat ogenblik
wist ze, dat ze genezen was. In die ene aanraking had het geloof van haar leven zich samengetrokken,
en terstond maakten haar pijn en zwakte plaats voor kracht en volkomen gezondheid.
Met een dankbaar hart trachtte ze zich daarna terug te trekken uit de menigte; maar plots stond Jezus
stil, en de mensen bleven ook staan. Hij wendde Zich om en vroeg met een stem die duidelijk gehoord
werd boven het rumoer van de schare: “Wie is het, die Mij heeft aangeraakt?” De mensen
beantwoordden deze vraag met een verwonderde blik. Terwijl aan alle kanten gedrongen en ruwweg
van de ene zijde naar de andere geduwd werd, scheen dit een vreemde vraag.
Petrus, die altijd het woord klaar had, zei: “Meester, de scharen drukken en verdringen U, en zegt Gij:
Wie is het die Mij aangeraakt heeft?” Jezus antwoordde: “Iemand heeft Mij aangeraakt, want Ik heb
kracht van Mij voelen uitgaan.” Jezus was in staat de aanraking des geloofs te onderscheiden van de
toevallige aanraking van de onachtzame menigte. Zulk een vertrouwen zou niet zonder opmerking
voorbijgezien worden. Hij zou tot de nederige vrouw woorden van troost spreken, die voor haar tot
een bron van vreugde zouden zijn woorden die een zegen zouden zijn woorden die een zegen zouden
worden voor Zijn volgelingen tot het einde des tijds.
Terwijl Hij de vrouw aanzag, stond Jezus erop, te vernemen, wie Hem had aangeraakt. Toen ze
bemerkte, dat het nutteloos was zich te verbergen, kwam ze naar voren en wierp zich bevend aan Zijn
voeten. Met tranen van dankbaarheid vertelde ze het verhaal van haar lijden en hoe ze verlichting had
gevonden. Jezus zei vriendelijk: “Houd moed, dochter, uw geloof heeft u behouden; ga heen in vrede”.
Hij gaf geen gelegenheid voor bijgeloof om te beweren dat er genezende kracht uitging van alleen het
aanraken van Zijn kleren. Niet door uiterlijke aanraking met Hem, maar door het geloof dat Zijn
goddelijke kracht aangreep, kwam de genezing tot stand.
De verbaasde menigte, die zich dicht om Christus verdrong, besefte niet dat er levengevende kracht
binnen hun bereik was. Maar toen de zieke vrouw haar hand uitstak om Hem aan te raken, in het geloof
dat ze genezen zou worden, voelde ze de genezende kracht. Zo is het ook met de geestelijke dingen.
Op onverschillige wijze over godsdienst te spreken, te bidden zonder een hongerende ziel en een
levend geloof, baat niets. Een geloof in Christus dat slechts in woorden bestaat, dat Hem alleen
aanneemt als de Heiland der wereld, kan nooit genezing brengen aan de ziel. Het geloof dat tot behoud
leidt, is niet een louter verstandelijk instemmen met de waarheid. Hij die wacht op een volkomen
218