De Wens der Eeuwen door Ellen White

U een, en voor Mozes een, en voor Elia een”. De discipelen zijn ervan overtuigd, dat Mozes en Elia
gezonden zijn om hun Meester te beschermen, en om Zijn gezag als koning te bevestigen.
Maar vóór de kroon moet het kruis komen. Niet het kronen van Jezus tot koning, maar het sterven, dat
in Jeruzalem zou plaatsvinden, is het onderwerp van hun gesprek met Jezus. Jezus, Die de zwakheid
van de menselijke natuur droeg en gebukt ging onder de smart en zonden van het mensdom, wandelde
alleen te midden van de mensen. Toen de duisternis van de komende beproeving op Hem drukte, was
Hij eenzaam van geest in een wereld die Hem niet kende. Zelfs Zijn geliefde discipelen hadden het
geheimenis van Zijn zending niet begrepen, in beslag genomen als ze waren door hun eigen twijfel en
smart en eerzuchtige verwachtingen. Hij had gewoond te midden van de liefde en gemeenschap van
de hemel, maar in de wereld die Hij geschapen had, was Hij eenzaam. Nu had de Hemel zijn
boodschappers naar Jezus gezonden; geen engelen, maar mensen die lijden en smart verdragen hadden,
en die konden medeleven met de Heiland in de beproeving van Zijn leven op aarde. Mozes en Elia
waren medewerkers van Christus geweest.
Zij hadden Zijn verlangen om het mensdom te redden gedeeld. Mozes had voor Israël gepleit met de
woorden: “Maar nu, vergeef toch hun zonde— en zo niet, delg mij dan uit het boek dat Gij geschreven
hebt”. Elia had de eenzaamheid van geest gekend, toen hij gedurende drie en een half jaar van
hongersnood de last van de haat en de ellende van het volk had gedragen. Alleen had hij gestaan voor
God op de berg Karmel. Alleen was hij de woestijn in gevlucht in angst en wanhoop. Deze mensen,
die uitverkoren waren boven iedere engel rondom Gods troon, waren gekomen om met Jezus te spreken
over de voorvallen van Zijn lijden, en om Hem te vertroosten met de zekerheid van het medeleven van
de Hemel. De hoop van de wereld, de redding van ieder menselijk wezen was het onderwerp van dit
gesprek.
Omdat zij door de slaap overmand waren, hoorden de discipelen slechts weinig over wat gesproken
werd tussen Jezus en de boodschappers van de hemel. Daar zij niet hadden gewaakt en gebeden,
hadden ze niet datgene ontvangen wat God wilde geven — kennis van het lijden van Christus, en de
heerlijkheid die daarop zou volgen. Zij misten de zegen die hun deel had kunnen zijn door in Zijn
zelfopoffering te delen. Traag van hart om te geloven waren deze discipelen; zij hadden weinig
waardering voor de schat waarmede de Hemel hen trachtte te verrijken.
Toch ontvingen ze groot licht. Zij ontvingen de verzekering dat de gehele hemel op de hoogte was van
de zonde die het Joodse volk beging door Jezus te verwerpen. Zij kregen een helderder inzicht in het
werk van de Verlosser. Zij zagen met hun ogen en hoorden met hun oren dingen die het menselijk
begrip te boven gaan. Zij waren “ooggetuigen van Zijn majesteit”, en zij beseften, dat Jezus inderdaad
de Messias was, van Wie patriarchen en profeten getuigd hadden, en dat Hij als zodanig werd erkend
door het hemelse universum.
Terwijl zij nog naar het schouwspel op de berg staarden, “overschaduwde hen een lichtende wolk, en
zie, een stem uit de wolk zeide: Deze is Mijn Zoon, de Geliefde, in Wie Ik Mijn welbehagen heb; hoort
naar Hem!” Toen ze de wolk van heerlijkheid aanschouwden, die helderder was dan de wolk die voor
de stammen van Israël uitging in de woestijn; toen ze de stem van God hoorden spreken in
verschrikkelijke majesteit, die de berg deed beven, vielen de discipelen verschrikt ter aarde. Zij bleven
273