De Wens der Eeuwen door Ellen White

worden tussen de vertegenwoordigers van Satan en de vertegenwoordigers van Christus. De Heiland
zal verhoogd worden voor de ogen van heersers en volk.
De discipelen werd niet de moed en de kracht van martelaren geschonken aleer ze zulk een genade
nodig hadden. Dan ging de belofte van de Heiland in vervulling. Toen Petrus en Johannes getuigden
voor de raad van het Sanhedrin, “verwonderden” de mensen “zich, en zij herkenden hen, dat zij met
Jezus geweest waren”. Van Stephanus staat geschreven: “Allen die in de Raad zitting hadden, zagen,
toen zij hem aanstaarden, zijn gelaat als het gelaat van een engel”. De mensen “waren nietbij machte
de wijsheid en de Geest waardoor hij sprak, te weerstaan”. En wanneer Paulus schrijft over zijn eigen
verhoor aan het hof van de Caesaren, zegt hij: “Bij mijn eerste verdediging heeft niemand mij
bijgestaan, maar allen hebben mij in de steek gelaten... doch de Here heeft mij terzijde gestaan en
kracht gegeven, zodat door mij de verkondiging tot haar recht gekomen is, en al de heidenen haar
hebben kunnen horen; en ik ben uit de muil van de leeuw verlost”.
De dienstknechten van Christus mochten geen vastgestelde redevoering voorbereiden om die uit te
spreken wanneer zij verhoord werden. Hun voorbereiding moest dagelijks plaatsvinden door het
vergaren van de kostbare waarheden van Gods Woord, en door in het gebed hun geloof te versterken.
Wanneer zij verhoord zouden worden, zou de Heilige Geest hun in gedachten brengen welke
waarheden ze juist op dat ogenblik nodig hadden.
Een dagelijks ernstig streven naar kennis van God en van Jezus Christus, Die Hij gezonden heeft, zou
de ziel kracht en bekwaamheid geven. De kennis die verkregen werd door ijverig onderzoek van de
Schriften, zou op het juiste ogenblik weer in het geheugen gebracht worden. Maar zovelen hadden
nagelaten zich vertrouwd te maken met de woorden van Christus en nooit de kracht van Zijn genade
in beproeving hadden getoetst, konden niet verwachten, dat de Heilige Geest Zijn woorden in hun
herinnering zou brengen. Zij moesten God dagelijks dienen met onver-deelde genegenheid, en dan op
Hem vertrouwen.
Zó bitter zou de vijandschap jegens het evangelie zijn, dat zelfs de tederste banden op aarde geen
waarde meer zouden hebben. De discipelen van Christus zouden ten dode toe verraden worden door
de leden van hun eigen gezin. “En gij zult door allen gehaat worden om Mijns naams wil. Maar wie
volhardt tot het einde, die zal behouden worden”. Maar Hij gebood hen, zich niet zonder noodzaak aan
vervolging bloot te stellen. Hijzelf verliet dikwijls het ene arbeidsveld om naar het andere te gaan, ten
einde te ontkomen aan hen die Hem naar het leven stonden. Toen Hij werd verworpen in Nazareth, en
Zijn eigen stadsgenoten trachtten Hem te doden, daalde Hij af naar Kapernaüm, en daar verwonderden
de mensen zich over Zijn leer, “want Zijn woord was met gezag”. Zo moesten Zijn dienstknechten niet
ontmoedigd worden door vervolging, maar een plaats zoeken waar ze nog konden arbeiden voor de
redding van zielen.
De dienstknecht staat niet boven zijn meester. De Vorst des hemels werd Beëlzebul genoemd, en Zijn
discipelen zullen op gelijke wijze verkeerd voorgesteld worden. Maar wat het gevaar ook zij, de
volgelingen van Christus moeten voor hun beginselen uitkomen. Zij moeten heimelijkheid laken. Zij
kunnen zich niet onpartijdig houden totdat ze er zeker van zijn, dat het veilig is, de waarheid te belijden.
Zij zijn gesteld als wachters om de mensen te waarschuwen voor het gevaar waarin zij verkeren. De
225