De Wens der Eeuwen door Ellen White

Hoofdstuk 2—Het uitverkoren volk
Gedurende meer dan duizend jaar had het Joodse volk gewacht op de komst van de Heiland. Op dit
gebeuren was al hun hoop gericht. In zang en profetie, in de tempeldienst en in het huiselijk gebed
hadden ze Zijn naam geëerd. En toch kenden ze Hem niet, toen Hij kwam. De Beminde des hemels
was voor hen “als een wortel uit dorre aarde”; Hij had “gestalte noch luister”, en ze vonden in Hem
geen schoonheid, dat ze Hem zouden begeerd hebben. “Hij kwam tot het Zijne, en de Zijnen hebben
Hem niet aangenomen.”
Toch had God Israël uitverkoren. Hij had hen geroepen om onder de mensen de kennis van Zijn Wet
te bewaren, zowel als van de symbolen en profetieën die heenwezen op de Heiland. Hij wenste dat ze
bronnen van heil voor de wereld zouden zijn. Wat Abraham was in het land van zijn vreemdelingschap,
wat Jozef was in Egypte, en wat Daniël was aan het hof te Babel, moest het Hebreeuwse volk zijn
onder de volkeren. Ze moesten God aan de mensen openbaren.
Toen Hij Abraham riep, had de Here gezegd: “Ik zal u... zegenen ;... en gij zult tot een zegen zijn... en
met u zullen alle geslachten des aardbodems gezegend worden”.3Deze boodschap werd herhaald door
de profeten. Zelfs nadat Israël was uitgedund door oorlog en ballingschap, gold voor hen de belofte:
“Het overblijfsel van Jakob zal te midden van vele volkeren zijn als dauw van de Here, als
regenstromen op het groene kruid, dat niet wacht op de mens, noch mensenkinderen verbeidt”.
Betreffende de tempel te Jeruzalem, verklaarde de Here door Jesaja: “Mijn huis zal een bedehuis heten
voor alle volken”.
Maar de Israëlieten hadden hun hoop gericht op wereldse grootheid. Vanaf hun komst in het land van
Kanaän waren ze afgeweken van de geboden van God, en hadden de wegen der heidenen gevolgd.
Tevergeefs waarschuwde God hen door Zijn profeten. Tevergeefs leden ze onder de kastijding van
heidense verdrukking. Elke hervorming werd gevolgd door een grotere afval. Als Israël trouw was
gebleven aan God, zou Hij Zijn doel bereikt hebben door hen te verheffen en te eren. Als ze gewandeld
zouden hebben in de weg der gehoorzaamheid, zou Hij hen hebben verheven “tot een lof, een naam en
een sieraad, boven alle volken die Hij geschapen” had. Mozes zei: “Dan zullen alle volken der aarde
zien dat de naam des Heren over u uitgeroepen is, en zij zullen voor u vrezen”. “De volken”, ” bij het
horen van al deze inzettingen, zullen zeggen: Waarlijk, dit grote volk is een wijze en verstandige natie”.
Maar omdat zij ontrouw waren, kon Gods plan alleen door aanhoudende tegenslag en vernedering ten
uitvoer worden gebracht.
Zij werden aan Babylon onderworpen en in de heidense landen verspreid. In de beproevingen
vernieuwden velen hun trouw aan Zijn verbond. Terwijl ze hun harpen hingen aan de wilgen en
treurden om de heilige tempel die verwoest was, straalde het licht der waarheid door hen uit, en werd
de kennis van God onder de volken verbreid. De heidense offerstelsels waren een verdraaiing van het
stelsel dat door God was aangewezen; en menigeen die oprecht deelnam aan de heidense erediensten,
leerde van de Hebreeën de betekenis van de door God ingestelde dienst, en aanvaardde in het geloof
de belofte van een Verlosser.
Velen van de ballingen werden vervolgd. Niet weinigen van hen verloren het leven, omdat ze
weigerden de sabbat te vertreden en de heidense feestdagen te onderhouden. Wanneer afgodendienaars
10