De Wens der Eeuwen door Ellen White

eenzaam wegkwijnde in de gevangenis. Hij had gedacht aan de vooruitzichten voor Jezus en Zijn
volgers, aan het geringe succes van het werk in Judea, en aan de kwaadwilligheid van de priesters en
rabbi’s. Zelfs zijn eigen arbeid mislukte hem nu, en terwijl hij keek naar de lege netten, scheen de
toekomst hem duister door zijn moedeloosheid. “Meester”, zei hij, “de gehele nacht door hebben wij
hard gewerkt en niets gevangen, maar op Uw woord zal ik de netten uitzetten”.
De nacht was de enige tijd die gunstig was om met netten te vissen in het heldere water van het meer.
Nadat ze de gehele nacht zonder succes gewerkt hadden, scheen het hopeloos om het net overdag uit
te werpen; maar Jezus had het bevel gegeven, en liefde voor hun Meester bracht de discipelen ertoe te
gehoorzamen. Simon en zijn broer zetten samen het net uit. Toen ze probeerden het op te halen, was
het aantal vissen dat daarin was, zo groot, dat het begon te scheuren. Ze waren genoodzaakt de hulp in
te roepen van Jacobus en Johannes. Toen de vangst in veiligheid gebracht was, waren beide boten zó
vol geladen, dat er gevaar bestond dat ze zouden zinken.
Maar Petrus dacht niet meer aan boten of lading. Voor hem was dit wonder, mee; dan enig ander
waarvan hij getuige was geweest, een openbaring van goddelijke kracht. Hij zag in Jezus Degene Die
de gehele natuur beheerste. De aanwezigheid van goddelijkheid openbaarde zijn eigen onheiligheid.
Liefde voor zijn Meester, schaamte over zijn geloof, dankbaarheid voor de minzaamheid van Christus,
en boven alles het gevoel van onreinheid in de tegenwoordigheid van oneindige reinheid, overstelpten
hem. Terwjl zijn metgezellen de inhoud van de netten in veiligheid brachten, viel Petrus de Heiland te
voet, terwijl hij uitriep: “Ga uit van mij, want ik ben een zondig mens, Here”.
Het was dezelfde tegenwoordigheid van goddelijke heiligheid die de profeet Daniël als een dode had
doen neervallen voor de engel Gods. Hij zei: “Alle kleur week van mijn gelaat en ik had geen kracht
meer over”. En toen Jesaja de heerlijkheid des Heren aanschouwde, riep hij uit: “Wee mij, ik ga ten
onder, want ik ben een man, onrein van lippen, en woon te midden van een volk dat onrein van lippen
is, — en mijn ogen hebben de Koning, de Here der heerscharen, gezien”. De mens, met zijn zwakheden
en zonde, werd gesteld tegenover de volmaaktheid van de goddelijkheid, en hij gevoelde zich
volkomen gebrekkig en onheilig. Zo is het met allen aan wie het vergund werd een blik te werpen op
Gods grootheid en majesteit.
Petrus riep uit: “Ga uit van mij, want ik ben een zondig mens”. Toch klemde hij zich vast aan de voeten
van Jezus, daar hij voelde, dat hij niet van Hem gescheiden kon worden. De Heiland antwoordde:
“Wees niet bevreesd, van nu aan zult gij mensen vangen”. Het was nadat Jesaja de heiligheid van God
en zijn eigen onwaardigheid aanschouwd had, dat de goddelijke boodschap aan hem werd
toevertrouwd. En nadat Petrus tot zelfverloochening en afhankelijkheid van de goddelijke kracht
gebracht was, ontving hij de roeping voor zijn werk voor Christus.
Tot die tijd had nog geen van de discipelen zich ten volle als medewerker met Jezus verbonden. Zij
waren getuige geweest van vele van Zijn wonderen en ze hadden geluisterd naar Zijn leer, maar ze
hadden hun vroegere bezigheden nog niet geheel verlaten. De gevangenneming van Johannes de Doper
was voor hen allen een bittere teleurstelling geweest. Indien dit. het resultaat was van het werk van
Johannes, konden ze weinig hoop hebben voor hun Meester, met al de godsdienstige leiders tegen Hem
verenigd. Onder deze omstandigheden was het voor hen een opluchting om voor enige tijd terug te
148