De Wens der Eeuwen door Ellen White

Wanneer de boodschap der waarheid in onze dagen wordt gebracht, zijn er velen die, gelijk de Joden,
uitroepen: Geef ons een teken, doe voor ons een wonder. Christus verrichtte geen wonder toen de
Farizeeën Hem daarom vroegen. Hij verrichtte geen wonder in de woestijn als antwoord op de
verdachtmakingen van Satan. Hij geeft ons niet de macht om onszelf te rechtvaardigen of te voldoen
aan de eisen van ongeloof en trots. Maar het evangelie bezit zeker een teken van zijn goddelijke
oorsprong. Is het niet een wonder dat wij vrij kunnen worden van de slavernij van Satan? Vijandschap
tegen Satan is niet natuurlijk aan het hart van de mens; die wordt daarin gelegd door de genade van
God. Wanneer iemand die werd beheerst door een halsstarrige, weerspannige wil, wordt bevrijd en
zich volkomen overgeeft aan de macht van Gods hemelse vertegenwoordigers, is er een wonder
gewrocht; zo is het ook, wanneer iemand vreselijk misleid was en ertoe komt om de zuivere waarheid
te begrijpen. Iedere keer dat een ziel wordt bekeerd en leert God lief te hebben en Zijn geboden te
bewaren, wordt de belofte van God vervuld: “Een nieuw hart zal Ik u geven en een nieuwe geest in uw
binnenste”. De verandering in de harten van mensen, de hervorming van menselijke karakters, is een
wonder dat de altijd levende Heiland, Die werkt voor de redding van zielen, openbaart. Een waarachtig
leven in Christus is een groot wonder. In de prediking van het Woord van God is de tegenwoordigheid
van de Heilige Geest het teken dat nu en altijd openbaar moet zijn om het Woord te maken tot een
wederbarende kracht voor hen die het horen. Dit is Gods getuigenis voor de wereld van de goddelijke
zending van Zijn Zoon.
Zij die een teken van Jezus verlangden, hadden hun harten zó verhard in ongeloof, dat zij in Zijn
karakter het beeld van God niet onderscheidden. Zij wilden niet zien, dat Zijn zending een vervulling
van de Schriften was. In de gelijkenis van de rijke man en de arme Lazarus zei Jezus tot de Farizeeën:
“Indien zij naar Mozes en de profeten niet luisteren, zullen zij ook, indien iemand uit de doden opstaat,
zich niet laten gezeggen”. Geen enkel teken dat gegeven zou kunnen worden in de hemel of op aarde,
zou hen nog kunnen helpen.
Jezus zuchtte “diep in Zijn geest”, en terwijl Hij Zich afwendde van de groep vitters, ging Hij met Zijn
discipelen weer in het schip. In bedroefd stilzwijgen staken ze weer het meer over. Zij keerden evenwel
niet terug naar de plaats die zij verlaten hadden, maar zetten koers naar Bethsaida, dichtbij de plaats
waar de vijfduizend gespijzigd waren. Toen ze de overzijde bereikt hadden, zei Jezus: “Ziet toe en
wacht u voor de zuurdesem der Farizeeën en Sadduceeën”. De Joden waren sinds de dagen van Mozes
gewend geweest om in de tijd van het Pascha het zuurdesem uit hun huizen te verwijderen, en zo
hadden zij geleerd het te beschouwen als een symbool van de zonde. Toch begrepen de discipelen
Jezus niet. Bij hun plotseling vertrek uit Magdala hadden ze vergeten brood mee te nemen, en ze
hadden slechts één brood bij zich. Zij meenden te begrijpen, dat Christus hierop doelde, en hen
waarschuwde geen brood te kopen van een Farizeeër of Sadduceeër. Hun gebrek aan geloof en
geestelijk inzicht had hen vaak geleid tot een soortgelijke misvatting van Zijn woorden. Nu berispte
Jezus hen, omdat zij dachten dat Hij, Die duizenden had gespijzigd met een paar gerstebroden en vissen,
met de plechtige waarschuwing zou hebben kunnen doelen op stoffelijk voedsel alleen. Er bestond
gevaar dat de sluwe redenering van de Farizeeën en de Sadduceeën Zijn discipelen zou doordringen
van ongeloof, en hen ertoe zou brengen lichtvaardig te denken over de werken van Christus.
261