De Wens der Eeuwen door Ellen White

Maar het was niet alleen het ontbreken van de uiterlijke schijn in Zijn leven, dat de Joden ertoe bracht
om Jezus te verwerpen. Hij was de belichaming van de reinheid, en zij waren onrein. Hij vertoefde
onder de mensen als een voorbeeld van vlekkeloze onaantastbaarheid. Zijn onberispelijk leven stelde
hun binnenste in het licht. Zijn oprechtheid openbaarde hun onoprechtheid. Het openbaarde de
leegheid van hun voorgewende vroomheid en ontdekte de ongerechtigheid aan hen in haar verfoeilijk
karakter. Een dergelijk licht was niet welkom.
Indien Christus de aandacht op de Farizeeën gevestigd had, en hun geleerdheid en vroomheid geprezen
had, zouden ze Hem met vreugde begroet hebben. Maar toen Hij sprak over het koninkrijk der hemelen
als een uitdeling van genade aan alle mensen, bracht Hij een aspect van de godsdienst naar voren dat
zij niet verdragen konden. Hun eigen voorbeeld en leer waren nooit van dien aard geweest dat ze de
dienst van God begeerlijk schenen te maken. Toen ze zagen dat Jezus aandacht besteedde juist aan de
mensen die zij haatten en verachtten, werden daardoor de snoodste hartstochten in hun trotse harten
opgewekt. Niettegenstaande hun grootspraak, dat onder “de Leeuw uit de stam Juda” Israël verhoogd
zou worden tot een volk dat hoger was dan alle volken, hadden ze de teleurstelling van hun eerzuchtige
hoop beter kunnen verdragen dan dat ze Christus’ bestraffing van hun zonden konden verdragen, en
de berisping die zij alleen al door de tegenwoordigheid van Zijn reinheid gevoelden.
146