De Wens der Eeuwen door Ellen White

In het negende uur trok de duisternis zich van de mensen terug, maar de Heiland werd nog steeds
daardoor omhuld. Het was een symbool van zielsangst en afschuw die op Zijn hart drukten. Geen oog
kon de duisternis die het kruis omgaf, doorboren, en niemand kon de diepere duisternis doordringen
die de lijdende ziel van Christus omhulde. De toornige bliksemschichten schenen naar Hem te worden
toegeworpen, terwijl Hij aan het kruis hing. Toen “riep Jezus met luider stem, zeggende: Eli, Eli, lama
sabachtani?” “Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” Toen de uitwendige duisternis de
Heiland omhulde, riepen vele stemmen uit: De wraak des hemels is op Hem. De bliksemstralen van
Gods toorn worden op Hem gericht, omdat Hij beweerde de Zoon van God te zijn. Velen die in Hem
geloofden, hoorden Zijn wanhopige roep. De hoop verliet hen. Indien God Jezus verlaten had, waarop
zouden Zijn volgelingen dan vertrouwen?
Toen de duisternis de bedrukte geest van Christus verliet, gevoelde Hij weer Zijn lichamelijk lijden,
en zei: “Mij dorst!” Een van de Romeinse soldaten werd met medelijden bewogen toen hij de
verdroogde lippen zag, en hij stak een spons op een hysopstengel, en na deze in een vat azijn te hebben
gedrenkt, reikte hij die aan Jezus. Maar de priesters spotten met Zijn pijn. Toen de duisternis de aarde
bedekte, waren zij vol angst geweest; toen hun angst afnam, keerde de vrees terug, dat Jezus hun toch
zou ontsnappen. Zijn woorden: “Eli, Eli, lama sabachthani?” verklaarden zij verkeerd. Met bittere
verachting en spot zeiden ze: “Hij roept Elia”. Zij weigerden de laatste kans om Zijn lijden te verlichten.
“Stil”, zeiden ze, “laat ons zien of Elia komt om Hem te redden”.
De vlekkeloze Zoon van God hing aan het kruis, Zijn vlees opengereten door striemen; die handen, zo
vaak zegenend uitgestrekt, aan de houten balk genageld; die voeten, zo onvermoeibaar in de dienst der
liefde, aan het hout gespijkerd; dat koninklijk hoofd, doorboord met een doornenkroon; die bevende
lippen, gevormd tot een kreet van ellende. En dat alles verdroeg Hij — de bloeddruppels die van Zijn
hoofd, van Zijn handen, van Zijn voeten stroomden, de pijn die Zijn lichaam folterde, en de
onuitsprekelijke zielepijn die Zijn hart vervulde omdat het gelaat van Zijn Vader voor Hem verborgen
was — dat alles spreekt tot ieder mensenkind, zeggende: Het is voor u dat de Zoon van God erin
toestemt deze last der schuld te dragen; voor u vernietigt Hij de heerschappij des doods en opent de
poorten van het paradijs. Hij Die de woedende golven tot bedaren bracht en wandelde op de
schuimende baren, Hij Die duivelen deed beven en vluchten, Die de ogen der blinden opende, en doden
opwekte ten leven — Hij geeft Zichzelf aan het kruis als offerande, en dat doet Hij uit liefde voor u.
Hij, de Drager der zonde, verdraagt de toorn der goddelijke gerechtigheid, en wordt om uwentwille
Zelf der zonde gelijk.
In stilte wachtten toeschouwers op het einde van het verschrikkelijke schouwspel. De zon scheen weer;
maar het kruis was nog steeds in duisternis gehuld. Priesters en oversten keken in de richting van
Jeruzalem; en zie, de dichte wolk hing nu boven de stad en de vlakten van Judea. De Zonne der
Gerechtigheid, het Licht der wereld, trok Zijn stralen terug van de eens begunstigde stad Jeruzalem.
De hevige bliksemstralen van Gods toorn werden op de ten ondergang gedoemde stad gericht.
Plotseling trok de duisternis van het kruis weg, en op heldere toon, als een bazuin die door de gehele
schepping scheen te weerklinken, riep Jezus uit: “Het is volbracht!” “Vader, in Uw handen beveel Ik
Mijn geest”. Een licht omgaf het kruis, en het gelaat van de Heiland straalde met een heerlijkheid als
van de zon. Daarna boog Hij het hoofd op Zijn borst en stierf.
493