De Wens der Eeuwen door Ellen White

opnieuw hoorde hij die laatste kreet: “Het is volbracht!” gesproken alsof het de woorden van een
overwinnaar waren. Opnieuw zag hij de wankelende aarde, de verduisterde hemel, het gescheurde
voorhangsel, de bevende rotsen, en zijn geloof werd voor eeuwig bevestigd. Juist de gebeurtenis die
de hoop van de discipelen vernietigd had, overtuigde Jozef en Nicodemus van de goddelijkheid van
Jezus. Hun vrees werd overwonnen door de moed van een vast en onwankelbaar geloof.
Nooit had Christus zó de aandacht van de menigte getrokken als nu Hij in het graf was gelegd. Zoals
ze dat gewoon waren, brachten de mensen hun zieken en lijdenden naar de tempelhoven, met de vraag:
Wie kan ons iets zeggen over Jezus van Nazareth? Velen waren van verre gekomen om Hem te zoeken
Die zieken had genezen en doden had opgewekt. Overal hoorde men de roep: Wij zoeken Christus, de
Genezer! Bij deze gelegenheid werden degenen waarvan men meende dat ze de symptomen van
melaatsheid vertoonden, door de priesters onderzocht. Velen moesten het aanhoren, hoe hun mannen,
vrouwen of kinderen melaats werden bevonden, en gedoemd om weg te gaan van de bescherming van
hun tehuis en de zorgen van hun vrienden, om de vreemdeling waarschuwend op een afstand te houden
met de treurige roep: “Onrein, onrein!” De liefhebbende handen van Jezus, die nooit hadden geweigerd
de afstotelijke melaatse met genezende kracht aan te raken, waren gevouwen over Zijn borst. De lippen,
die zijn smeekbede hadden beantwoord met de troostende woorden: “Ik wil het, word rein!”, zwegen
nu. Velen deden een beroep op de overpriesters en oversten om medegevoel en verlichting, maar
tevergeefs. Het was duidelijk, dat zij de levende Christus in hun midden wilden hebben. Met
volhardende ernst vroegen ze naar Hem. Zij wilden niet worden afgewezen. Maar zij werden uit de
voorhoven van de tempel verdreven, en er werden soldaten bij de poorten gezet om de menigte te
weren die met hun zieken en stervenden kwam vragen om te worden binnengelaten.
De lijdenden die gekomen waren om door de Heiland genezen te worden, stortten ineen door hun
teleurstelling. De straten waren vervuld van hun rouwklachten. De zieken stierven van verlangen naar
de genezende aanraking van Jezus. Tevergeefs werden artsen geraadpleegd; zij bezaten niet de
bekwaamheid van Hem Die in het graf van Jozef lag.
De jammerklachten van de lijdenden overtuigden duizenden ervan, dat een groot licht uit de wereld
was weggegaan. Zonder Christus was de aarde duisternis en somberheid. Velen wier stemmen de kreet:
“Kruisig Hem, kruisig Hem”, hadden doen aanzwellen, beseften nu de ramp die hen was overkomen,
en zij zouden, indien Hij nog in leven was geweest, even verlangend hebben geroepen: Geef ons Jezus!
Toen de mensen vernamen, dat Jezus door de priesters ter dood was gebracht, vroeg men feiten
betreffende Zijn dood. De bijzonderheden van de rechtszitting werden zo geheim mogelijk gehouden;
maar gedurende de tijd waarin Hij in het graf lag, was Zijn naam op de lippen van duizenden, en
verhalen over Zijn zogenaamde verhoor, en de onmenselijkheid van de priesters en de oversten deden
overal de ronde. Intellectuelen deden een beroep op de priesters en oversten om een verklaring te geven
van de profetieën van het Oude Testament betreffende de Messias, en terwijl ze trachtten leugens tot
een antwoord te vormen, werden zij als onzinnigen. De profetieën die op het lijden en sterven van
Christus wezen, konden ze niet verklaren, en vele vragenstellers waren ervan overtuigd, dat de
Schriften waren vervuld.
506