De Wens der Eeuwen door Ellen White

Toen Jezus sprak in de voorhof van de tempel, waren de mensen als bevangen. Juist de mensen die het
heftigst tegen Hem waren, gevoelden zich machteloos om Hem kwaad te doen. Voor het ogenblik
waren alle andere belangen vergeten.
Dag aan dag leerde Hij het volk, tot de laatste dag, “de grote dag van het feest”. Op de ochtend van
deze dag waren de mensen vermoeid van de lange feestperiode. Plotseling verhief Jezus Zijn stem,
zodat deze weerklonk door de tempelhoven: “Indien iemand dorst heeft, hij kome tot Mij en drinke!
Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien”.
De toestand van het volk maakte deze uitnodiging zeer van kracht. Zij waren in beslag genomen door
een voortdurend schouwspel van pracht en feestelijkheid, hun ogen waren verblind door licht en
kleuren, en in hun oren klonk nog de prachtigste muziek; maar in al deze plechtigheden was niets
geweest dat tegemoet kwam aan de behoeften van de geest, niets om de dorst van de ziel naar datgene
wat niet vergaat, te lessen, Jezus nodigde hen uit om te komen en te drinken uit de fontein des levens,
van datgene wat in hen zou worden tot een bron van water dat springt ten eeuwigen leven.
De priester had die morgen de plechtigheid verricht die herinnerde aan het slaan op de rots in de
woestijn. Die rots was een symbool van Hem Die door Zijn dood levende stromen des heils zou doen
vloeien tot allen die dorst hebben. De woorden van Christus waren het water des levens. Daar, in de
tegenwoordigheid van de verzamelde menigte, bestemde Hij Zichzelf om geslagen te worden, opdat
het water des levens naar de wereld zou mogen stromen. Door Christus te slaan, meende Satan de
Vorst des levens te doden; maar uit de geslagen rots stroomde levend water. Toen Jezus tot de mensen
sprak, werden hun harten bewogen door een ongewoon ontzag en velen waren bereid uit te roepen,
evenals de Samaritaanse vrouw: “Geef mij dit water, opdat ik geen dorst heb”.
Jezus kende de behoefte van de ziel. Vertoon, rijkdom en eer kunnen het hart niet bevredigen. “Indien
iemand dorst heeft, hij kome tot Mij”. Rijken, armen, hooggeplaatsten, nederigen, allen zijn even
welkom. Hij belooft de terneergedrukte geest op te beuren, de bedroefde te troosten, en hoop te geven
aan die geen hoop heeft. Velen van hen die Jezus hoorden, treurden over teleurgestelde verwachtingen,
velen koesterden een heimelijke smart, velen trachtten hun rusteloos verlangen te bevredigen met de
dingen dezer wereld en de lof van mensen; maar wanneer zij dit alles gewonnen hadden, bemerkten
zij, dat zij gezwoegd hadden om slechts een gebroken waterbak te bemachtigen, waaruit zij hun dorst
niet konden lessen. Te midden van de pracht van het vreugdevolle schouwspel stonden zij daar,
onbevredigd en bedroefd. Die plotselinge roep: “Indien iemand dorst heeft”, wekte hen uit hun
verdrietige overpeinzing, en terwijl ze luisterden naar de woorden die daarop volgden, ontwaakte er
een nieuwe hoop in hun hart. De Heilige Geest stelde hun het symbool voor ogen totdat zij daarin het
aanbod zagen van de oneindige grote gave van verlossing.
De roep van Christus tot de dorstige ziel gaat nog steeds uit, en spreekt ons met nog grotere kracht aan
dan hen die Hem in de tempel hoorden op die laatste dag van het feest. De fontein staat open voor
allen. Aan de vermoeiden en verslagenen wordt de verkwikkende dronk van het eeuwig leven
aangeboden. Nog roept Jezus: “Indien iemand dorst heeft, hij kome tot Mij en drinke”.16 “Wie dorst
heeft, kome, en wie wil, neme het water des levens om niet”. “Wie gedronken heeft van het water dat
Ik hem zal geven, zal geen dorst krijgen in eeuwigheid, maar het water dat Ik hem zal geven, zal in
hem worden tot een fontein van water dat springt ten eeuwigen leven”
291