Listy O - Zmartwychwstańcy

właśnie wychodzić z innymi, więc jej nie spowiadał, ale kilka słów znaczących
jej powiedział, a szczególnie były w nich te dwie rzeczy: naprzód,
żeby się modliła, co on ma czynić ze swoim zdrowiem, bo czuje
pewne osłabienie, a oddech od pewnego czasu staje mu się coraz krótszym.
Czy ma tedy przedsięwziąć jakąś bardziej stanowczą kuracją, czy
też wszystkiego ludzkiego zaniechać i zdać się na wolę Bożą, Jemu
wszystko oddawszy?
A druga rzecz było polecenie, aby się modliła, by się On zupełnie
stał Pana Jezusowym i wyzuł się z siebie, przez te krótkie chwile,
które mu zostają na tym świecie. Co do wizyty u mnie muszę zanotować
parę szczegółów małych, ale znaczących i dowodzących ręki
w tym Bożej. Naprzód była to środa, dzień, w którym ja o tej godzinie
spowiadam w pobliskim kościółku św. Eufemii, parę osób. On
o tym dobrze wiedział, ale jak sam mi potem mówił zupełnie zapomniał.
Inaczej byłby do mnie nie przyszedł. Po wtóre: matka Weronika
i Bronisława, felicjanki, właśnie owe penitentki, zamiast jak
zwykle iść do Kościoła, przyszły wprzódy do mnie, a ja widząc matkę
Weronikę chorą odesłałem ją wprzódy do doktora razem z towarzyszką
i tak o godzinę zwlokłem spowiedź. Gdyby tego nie było nie
byłbym się spotkał z Ojcem Antonim, zabrałbym był z sobą klucz od
stancji i O. Generał przyszedłszy byłby odszedł. Po trzecie: już wychodząc
na schodach spotykam się z O. Antonim, który wracał
z konferencji i rzekł mi z polecenia O. Przełożonego, że za pół godziny
tu będzie. Wtedy ja oddałem klucz od stancji bratu odźwiernemu,
z poleceniem, żeby O. Przełożonego zaprowadził do mojej
stancji i poprosił na przypadek, gdybym nie wrócił o poczekanie,
a niechby tymczasem co czytał. I tak się stało.
Kiedy przyszedłem około 5-ej, zastałem Ojca Generała w takim
usposobieniu jak zwykle co do zdrowia i reszty; powiedział mi,
że zapomniał, iż to środa, potem dał mi kilka listów do przeczytania
6