Listy O - Zmartwychwstańcy

67. List do O. Władysława Witkowskiego CR (ACRR 3470)
167
Rzym, 7 marca 1874 [r].
Mój Ty drogi, najdroższy, najczulej ukochany Władysławie.
Twój list z 4 marca dzisiaj otrzymałem i natychmiast nań
odpisuję. Nie umiem Ci dość wypowiedzieć, jak moje serce jest
otworzone dla Ciebie, jak Ciebie całym sercem do mojej duszy
przygarniam. Prawdziwie jesteś dzieckiem serca mego. Bo też
i w Twoim liście jest prawdziwie serce dziecka, jest doprawdy
i prawdziwe serce. Mój Boże, jaka to szkoda, że dotychczas takie
bogate serce, jakie Ci dał Pan Bóg nie oczyściło się jeszcze i nie
wyszło z natury, i nie stało się Bożym! Ale dzięki Bogu, żyje nadzieja
i mam ją w głębi duszy, że to się stanie, że to co Ci dał Pan
Bóg wróci z lichwą do Pana Boga.
Mój najdroższy, najlepszy Władysławie, słuchajże Ty mnie raz
już z ufnością i zupełnym zawierzeniem, i poddaniem się. Zaufaj Panu
Bogu we mnie i mnie w Panu Bogu, mnie do którego Cię Pan Bóg
przysłał, i którego dał Tobie dla Twego zbawienia i życia prawdziwego.
Ja od Ciebie niczego nie wymagam, czego by nie było koniecznie
potrzeba; wymagam z miłości i wskutek miłości, i w celu miłości,
i wymagam z postanowieniem najzupełniejszym przeprowadzenia
wszystkiego z największą miłością, przeprowadzenia w Twej duszy za
łaską i pomocą Bożą z tą samą miłością tego wszystkiego, co przed
Panem Bogiem jest, powtarzam raz jeszcze, koniecznie dla Ciebie
potrzebnym. Nie lękaj się, ręka miłości jest ostrożna, delikatna, nie
rani, ale goi, i jeżeli niekiedy zakrwawi, to dlatego jedynie, aby się potem
lepiej zagoiło. Czego się Ty lękasz? Sprawiedliwości, surowości,
odepchnięcia, potrącenia? Spytaj się głosu, jaki Ci Pan Bóg w Twym
własnym sercu uczuć daje, czy to podobna? Mój najdroższy Władysławie,
daj już raz pokój temu zróżnieniu, jakie czynisz między ojcem
a przełożonym. Już w ostatnim liście powiedziałem, że to jest fałszywa
racja, którą Ci pokusa, a nawet Szatan po prostu do ucha szepce.