Listy O - Zmartwychwstańcy

Z Padwy jeszcze piszesz wieczorem: „Niewątpliwie...
w stosunku do jej Zgromadzenia były (w niej) łaski stanu ... jasne
i skuteczne... musiała im całkowicie odpowiedzieć... W stosunku
do naszego Zgromadzenia... do mnie... były łaski nadzwyczajne,
gratis datae i tu bardzo łatwo... pewna iluzja itd.” I przytaczasz
Tabera, ale zarazem tu już zaczyna się odwrót, choć jeszcze lekki.
A nareszcie nazajutrz piszesz już stanowczo: „To co tu napisałem
w stosunku mym do m.[atki] M.[arceliny] jest maksimum...
„Byłem raczej względnym niż surowym, radzącym, potępiającym”.
Mój najdroższy Ojcze Walerianie, Ty ledwie minimum powiedziałeś.
Twoje pierwsze powiedzenie był zaledwie początek,
od którego trzeba było wyjść i pójść dalej, a Ty już i ten na końcu
odwołujesz. Jak powiedziałem, pokusa na nowo wróciła i Ty jej
nadstawiłeś ucho i serce. Nieszczęście w tym wszystkim największe,
i które utwierdza cały szereg bied i nieszczęść w tej
sprawie całej, to że Ty jak m.[atce] M.[arcelinie] nie wierzysz tak
i mnie nie wierzysz. Ah! To nieszczęśliwe posądzenie i przesądzenie!
Ty i mnie posądzasz, że nie mówię z przekonania, że
inaczej myślę niż mówię. Mój najdroższy, niech Ci to Pan Bóg
odpuści, bo to ciężka wina, a co najsmutniejsze, to że jej skutek
spada na Ciebie samego i czyni niepodobnym Twoje przejrzenie
i zdolność widzenia jasnego.
Mimo to ja Ci raz jeszcze powtórzę jak widzę. Maksimum
do jakiego przyszedłem po wysłuchaniu Ciebie najdokładniejszym,
było to przypuszczenie, że m.[atka] M.[arcelina] mogła
z Tobą postawić się niekiedy za ostro, za wymagająco w sposobie,
w formie, ale nigdy ani przypuszczenia nie znalazłem powodu
uczynić co do treści rzeczy niestosownej, nie Bożej; największe
zaś maksimum, do którego raz tylko przyszedłem, a które
pokazało się bezzasadnym, było to że mogła była przyjść
i przyszła, chociaż w dobrej wierze, do mylnego tłumaczenia lub
widzenia jakiego faktum, które nie było tym, co się jej zdawało.
176