Listy O - Zmartwychwstańcy

podpisami już był wysłany muszę tu z góry protestować. I dlatego,
gdyby adres jeszcze był w Konstantynopolu (na przypadek, że już
wysłany), piszcie do arcybiskupa Pluym tłumacząc rzecz całą i cofając
podpisy, ale zarazem i to jest rzecz konieczna uprzedzając
o tym biskupa Rafała. Tej rzeczy trzeba radykalnie zaradzić. Chciałbym
jeszcze tyle i innych racji do powiedzenia, bo ta rzecz jest ze
wszystkich stron niefortunna, ale już dosyć tego, co powiedziałem.
Niech nam P.[an] Jezus łaskaw będzie i naprawi złe, które czynimy,
jakkolwiek mimowolnie.
Ojcze Tomaszu mój najdroższy, bardzo mi przykro, że zapewne
sprawiam Tobie przykrość tym pierwszym moim listem do Ciebie.
Ale ufam w łaskę Bożą, ufam w Twoją cnotę, którą masz z Jego łaski,
rachuję na Twoje sumienie i uczucie zakonne. Mam nadzieję, że
przekonasz się od razu przed Bogiem, że Twój Przełożony ma rację
i w duszy przyznasz, żeś miał chwilę słabości ludzkiej i dałeś się
uwieść rachubom fałszywej roztropności. Tak przyjęta ta sprawa posłuży
na wielkie dobro Twej duszy; będziesz na drugi raz ostrożniejszym,
baczniejszym przed Bogiem i czystszym w Twoich intencjach,
które jedynie powinny mieć na celu to, co przed Bogiem i jedynie ze
względu na Niego mamy w życiu naszym czynić, a tym bardziej
w spełnianiu naszej służby Bożej i urzędowania naszego w tej służbie.
Na tym dziś kończę, bo chciałbym koniecznie ten list wysłać,
aby jak najprędzej Cię doszedł. Wierzaj mi mój drogi Ojcze Tomaszu,
że jestem całym sercem Ci oddany, że Cię kocham, szanuję, cenię
i mam wszelką ufność w Tobie, i że to, co Ci tu napisałem w niczym
tego wszystkiego nie zmniejsza. Ot, mój drogi ludzie jesteśmy,
a nawet sprawiedliwy septies cadit; więc to nic dziwnego, że się kiedy
pomylimy. Ja pierwszy, który najwięcej mylę się i upadam, tym
mniej mogę to za złe mieć drugiemu. Kochajmy się więc tym bardziej;
i owszem weź to, co napisałem za szczególny dowód mojej
szczególnej miłości dla Ciebie.
Donoszę Ci dzisiaj to jedno jeszcze, że jest w Rzymie kanonik
i prałat wyszehradzki ks. Wacław Stule. Rozmawiamy z nim na serio
22