Listy O - Zmartwychwstańcy

yżu. Na to wszystko trzeba było chwili wolniejszego czasu
i wolniejszej myśli, a na to przez ten cały miesiąc lub półtora trudno
mi się było zebrać. Trzeba jednak kiedyś przyjść do zakończenia
i tu w Subiaco (gdzie już bawię od dni kilku) odetchnąwszy
nieco i pomodliwszy się za Ciebie drogi mój O. Władysławie,
zabrałem się do napisania Ci tego listu.
Nie powołuję Cię w tej chwili dla wielu przyczyn, a szczególniej,
dlatego że w tej chwili pobyt Twój w Rzymie nie byłby
tym czym bym pragnął, aby był. Moim celem, którego gorąco
pragnę z Tobą dopiąć jest przyprowadzenie Ciebie do życia zakonnego,
któreśmy razem ślubowali Panu Bogu, dojście do tego,
abyś Ty sam wszedł całym sercem w to życie, dopomożenie Ci
do tego. Otóż w tej chwili może bym nie miał wszystkich do tego
dopowiednich warunków, więc czekam korzystniejszych. Są zaś
i inne przyczyny, dla których natychmiast nie powołuję, wzgląd
na Ojca Aleksandra, wzgląd na misję paryską itd. Tym tedy sposobem
pozostawiam Cię w Paryżu na teraz.
Ale mój drogi Ojcze Władysławie nie dlatego tracę z oka i z duszy
ten cel, o którym wspomniałem, owszem tym bardziej trzeba się
nam wziąć do niego, i wziąć wspólnie ten cel, żebyśmy coraz bardziej
stawali [się] prawdziwymi zakonnikami. Jest to nasz obowiązek wspólny
pracować nad tym; ja powinienem pracować czuwając nad Tobą, Ty
zaś pracować biorąc się do rzeczy i do wykonania. Wskutek tego trzeba
nam wspólnie opatrzeć, co jest do uczynienia.
Pierwszą i główną rzeczą jest postawienie Cię pod posłuszeństwem
O. Aleksandra. Wprawdzie jesteś pod nim zawsze, bo
nie pojechawszy do Ameryki, a pozostawszy w Paryżu, skoro Cię
nie postawiłem pod moim bezpośrednim posłuszeństwem, z samej
istoty rzeczy wróciłeś pod posłuszeństwo O. Aleksandra. Ale
Ci to powiadam wyraźnie, abyś miał większą pewność w tym
i zasługę, i wymagam od Ciebie prawdziwego zakonnego posłuszeństwa
dla O. Aleksandra jako Twego bezpośredniego przełożonego.
Pocieszam się tym, że ono dla Ciebie trudnym nie bę-
187