Listy O - Zmartwychwstańcy

86. List do O. Leona Zbyszewskiego CR (ACRR 3549)
Mój najdroższy Ojcze Leonie.
196
Rzym, 18 września 1874 [r].
Twój list zaczęty w Ropie, a skończony w Jazłowcu w tej chwili
otrzymuję. Przyznam Ci się, że niczego mniej nie oczekiwałem, jak
podobnego wystąpienia z Twej strony z powodu mego listu do
O. Adolfa. Tylko nie myśl zaraz z początku, że to jest już wyrzut co
powiedziałem, bierz słowa w prostym ich znaczeniu: mówię, że niczego
mniej nie oczekiwałem, to jest, że to była dla mnie wielka niespodzianka,
a następnie zdziwienie, żeś Ty wziął w ten sposób mój list do
O. Adolfa.
Szkoda, że nie mam kopii tego listu i muszę czekać, aż mi go
przywiezie, jeżeli przywiezie O. Adolf, żebym mógł sam osądzić, jak
Ty mój drogi O. Leonie, a zdaje się, że nie sam jeden ten list mogłeś
w ten sposób zrozumieć. Ale, o ile ja ten list pamiętam, i o ile czuję zamiar,
jaki miałem w jego napisaniu, zamiar który pamięcią swoją, czyli
skutkiem jest we mnie dotychczas obecny (virtualiter perseverat) ten list
był następnej treści: „wyrażałem Ojcu Adolfowi, że go czekam w Rzymie
i bardzo mile go tu przyjmę, jednakże dodawałem na wszelki przypadek,
że ten przyjazd do Rzymu nie jest nieodwołalny, że może zajdą
okoliczności, w których wypadnie, ażeby on na miejscu tam pozostał
(a pod tymi okolicznościami, chociaż mu o tym przez dyskrecję nie pisałem
rozumiałem zdanie matki Marcelliny i Twoje doń przystanie). Że
przeto na taki przypadek niech będzie gotowy, a tymczasem niech się
modli, i niechaj mi doniesie o swoim usposobieniu. Jeżeli użyłem, czego
wcale nie pamiętam, innego wyrażenia, jeżeli np. powiedziałem, żeby
mi doniósł o swoim zdecydowaniu się, to ze wszystkiego było oczywistym,
że nie było i być nie mogło mowy o zdecydowaniu się zewnętrznym
ze skutkiem w czynie, tylko była mowa o wewnętrznym, to
jest o gotowości, o dobrej woli. To ze wszystkiego wypływało, a już
i z tego, że nie odwoływałem rozkazu przyjechania do Rzymu, tylko go
zawieszałem.