Listy O - Zmartwychwstańcy

zgoła nie. Ja Ci na to podwójnie odpowiem, naprzód, że Cię łudzą
pozory, że ani tamto jest prawdziwe serce i poważanie, które
znajdujesz poza Zgromadzeniem, ani to, co masz w Zgromadzeniu
nie jest brakiem serca, ani stosownego poważania, jak Ci się
zdaje. Po wtóre powiem Ci, że poza Zgromadzeniem życie Twoje
jest tylko ułudą, a w Zgromadzeniu tylko rzeczywistością i prawdą,
więc nic dziwnego, że tamto Cię łechce, a to ostatnie przykrym
Ci się zdaje. Pokusa zaś każe Ci za tamtym gonić, bo wie,
że Cię wtedy oszuka, a od tego każe Ci stronić, bo nie chce, aby
Cię prawda zbawiła.
To moja pierwsza odpowiedź. A druga i bliższa jest następna.
Twoja miłość własna szepce Ci do serca i do ucha, że
gdybyś był sam w Jazłowcu byłbyś w najlepszych stosunkach
z matką Marcelliną i z całym klasztorem, a nawet, żebyś mógł
być ich spowiednikiem. Otóż w tym jest największe Twoje zaślepienie,
z którego pokusa korzysta.
22 kwietnia. Kiedy to pisałem, przyszedł list Ojca Leona,
w którym mi donosi, że do Rzymu natychmiast wyjeżdża. Miał
do tego prawo jako członek rady; nawet bez mojego postanowienia,
ani nawet pozwolenia. Więc to, co wyżej powiedziałem, że
nie było w tej mierze postanowienia, zostaje zawsze prawdziwym,
bo O. Leon sam z siebie się zdecydował na to, co uczynił,
według prawa, jakie mu służyło.
Jego wyjazd zostawia Cię samego w Jazłowcu na pewien
czas. Jestem rad temu, że się rzeczy tak ułożyły, bo tym sposobem
sam się przekonasz o prawdziwości tego, co Ci dawniej pisałem,
i co w tym liście powtarzam. Do tego jednak, żebyś się
przekonał trzeba jednej rzeczy, trzeba, żeby Cię miłość własna
nie zaślepiała. Wtedy nie będziesz zwalał winy na innych, ale
znajdziesz ją w sobie samym i nie będziesz się łudził pozorami
zewnętrznymi, które Ci mówią, że jesteś czymś, ale się przekonasz
o prawdzie wewnętrznej, własnej Twojej i rzeczywistej, żeś
niczym; i że póki myślisz, że jesteś czymś, nie tylko jesteś
236