Listy O - Zmartwychwstańcy

Jedna jest przyczyna, dla której we mnie Przełożonego nie
czujesz: Twój nieporządek. On Ci szepcze do serca tę fałszywą
rację, która żadną racją nie jest. Poddaj się warunkom życia zakonnego,
odpowiedz zupełną dobrą wolą na głos Boży w Twym
sumieniu, a zobaczysz i uczujesz we mnie od razu najlepszego
Przełożonego. Oto mój najdroższy Ojcze Władysławie cała prawda.
Wejdź w siebie, stań w duchu przed Panem Bogiem, zapytaj
się czysto w sumieniu Twoim o Jego wolę, a ona stanie Ci jasno
przed oczami. Zresztą, czyżeś jej jasno nie widział? Czyż Ci Pan
Bóg nie dał tu w Rzymie nadzwyczajnej łaski odnowienia, że tak
powiem, Twojego powołania zakonnego? Czyż Ty chciałbyś łaskę
Bożą marnować? Czyżbyś nie miał dosyć serca, a nawet
dosyć rozumu, byś nie widział i nie czuł, że to byłoby największe,
jakie by Cię mogło spotkać nieszczęście?
Z drugiej strony ja także, mój najdroższy Ojcze Władysławie,
nie mogę marnować łaski Bożej w Tobie. Popełniłem błąd narażając tę
łaskę Bożą na zmarnowanie, wyprawiając Cię stąd za prędko, kiedyś
jeszcze nie był stanął mocno w łasce, którą Ci tu Pan Bóg wyświadczył,
ale sam Pan Bóg skutki tego błędu wstrzymał. Powinniśmy obaj
podziękować Mu za to. Teraz trzeba nam wszystko naprawić i zapewnić
łasce Bożej cały jej skutek w Tobie. Niechże tedy Bóg broni,
abym miał kiedykolwiek zezwolić na Twoje wyjście ze Zgromadzenia
i obalać to, co Sam Pan Bóg w Tobie sprawił dając Ci po dwakroć powołanie,
a z drugiej strony niech Bóg broni, abyś pozostając w Zgromadzeniu
miał pozostać w Twoim nieporządku.
Ostatnie słowo i uwaga. Główną przeszkodą w Tobie do wrócenia
porządku, główną przyczyną w Tobie wszystkich niepokojów,
oburzeń i zakłóceń duszy jest Twoje nie uznanie winy własnej, nie
upokorzenie się przed Bogiem, nie skruszenie się. Chciałbyś rzecz po
wierzchu zamazać, a nie zstąpić do gruntu i tam naprawić. Tak z Panem
Bogiem postępować nie można. Trzeba Mu się oddać, trzeba jego
prawo i wolę całym sercem przyjąć i całą duszą się im poddać. Ja Cię
na wszystko zaklinam mój drogi O. Władysławie, abyś rzecz Bożą po
164