Listy O - Zmartwychwstańcy

102. List do O. Michała Brzezińskiego CR (ACRR 2124)
Mój najdroższy Ojcze Michale.
223
Rzym, 31 marca, 1875 [r].
Twój list przyszedł na początku wielkiego tygodnia, nic
więc dziwnego, że dotąd nie odpisałem, chociaż serdecznie Cię
przepraszam, o ile w tym mogło być mojej winy.
Że mój list do Ciebie, który stąd wysłałem 24 lutego, Ciebie
nie doszedł muszę w tym widzieć zrządzenie Boże i pocieszać się
tą myślą, że to zapewne było lepszym i z większą korzyścią Twojej
duszy.
A teraz mój drogi Ojcze Michale, w odpowiedzi na Twój
list ostatni przychodzę do Ciebie z sercem miłości pełnym i chcę
Ci przynieść i światło, i pociechę, i pomoc, jaką Ci od Pana Boga
przynieść mogę i powinienem. Widzę w Twoim liście sprzeczność,
której jeśli jedna strona smutna jest i niesłuszna, druga zdaje
się być pocieszająca i dobrej wróżby.
Piszesz z jednej strony: „po ludzku mówiąc, nic mnie nie wiąże
do Zgromadzenia, bo nie znalazłem prawie ani jednego serca w nim
dla siebie” i z tego wnioskujesz na możebność wystąpienia. Z drugiej
strony dodajesz: „a pomimo tego wszystkiego, przecież pragnę pozostać
do końca”, bo zdaje Ci się nad tym naszym chaosem widzieć Ducha
Świętego i myśl Bożą. A na końcu zwracasz się do mnie i wołasz:
„litości więc nad duszą moją! Dopuśćcie niech nieco odetchnie, parę
lat spokoju koniecznie jej potrzebne.”
Chcę Ci tedy, mój drogi Ojcze Michale na to wszystko odpowiedzieć
i o ile mogę zaradzić. Przede wszystkim zdaje mi się,
że niesłusznie twierdzisz, żeś między nami nie znalazł serca dla
siebie, jeżeli tylko przez serce mamy rozumieć dobre życzenie
i dobre czynienie dla nas według myśli i woli Bożej. Ja przynajmniej
w tej samej chwili, kiedy to do Ciebie piszę czuję, że ze