Listy O - Zmartwychwstańcy

Rzecz pozostaje w swoich naturalnych warunkach, to jest takich,
jakie ma w sobie i przed Bogiem. Jednakże nie mogłem Ci nie pisać
o tej ostatniej rozmowie, a że jej dałem kolosalne rozmiary, to już
proszę mi to darować.
Co do drugiego przedmiotu owego postawienia się Twego, jak
powiedziałem, osobistego i niemiłosnego (to jest niedoskonale miłosnego)
względem mnie, to już raczej nie mówmy o tym. Ja nigdy nie
myślałem i nie zarzucałem Ci w liście, że byłeś na mnie zagniewany
lub rozżalony, jak się od tego bronisz, owszem przypuszczałem, że
byłeś dobry, łaskawy i dobrotliwy, tylko zdawało mi się, że nie byłeś
z miłością. Mój najdroższy Ojcze Walerianie, ja z mojej strony proszę
Cię wierzyć, że tego wcale nie pisałem, dlatego żebym miał żal
do Ciebie; mimo całej mojej lichoty zdaje mi się z łaski Bożej mam
prawdziwą miłość dla Ciebie. Pisałem Ci myśląc, że trzeba rzecz
rozjaśnić, i że to się przyda dla Ciebie także. Jeżeli się omyliłem proszę
znowu o przebaczenie i nie mówmy już o tym. Ja chętnie nie
chcę i myśleć o tym.
Jedno mi jest jasne z Twojego listu, to jest Twoje najlepsze
usposobienie i postawienie się na punkcie prawdziwej miłości.
O mój najdroższy Ty nie uwierzysz, jaką mam z tego pociechę, a jedynie
dla rzeczy samej, dla Boga, dla Ciebie. Jak Ty staniesz dobrze
i pójdziesz stanowczo po drodze miłości, z owym wyrzeczeniem się
siebie i oddaniem się, którego ona wymaga, to się stanie, czego Bóg
od Ciebie chce i cała Jego Łaska będzie z Tobą, i wszystko co Pan
Bóg zamierzył wypełni się. Ja będę szczęśliwy, choć z daleka patrzeć
na to i błogosławić Pana. Niechże nam Pan Bóg da wszystkim stanąć,
jak On chce i wytrwać do końca. Pisałem wczoraj do Ciebie
z wiadomością o śmierci Ojca Karola. Dziś tedy, da Pan Bóg za
chwilę rozpoczynam rekolekcje. O jak Cię proszę, żebyś się za mną
modlił!
Co do sprawy krakowskiej, którą poruszasz, chciałem osobno
o tym Ci napisać po rekolekcjach, jak o tym wspominam w liście do
matki Marcelliny. Ale teraz spostrzegam się, że to może już za późno
59