Listy O - Zmartwychwstańcy

mną, ze Zgromadzeniem i z powołaniem zakonnym, żeby stanął
o ile być może w najlepszym porządku i był więcej i lepiej gotów
do służby Bożej. Oświadczyłem mu zresztą, że nie jestem przeciwny
temu, aby się zajął misjonarstwem, i owszem, uważam to
za pracę czynną około dusz, za sposób najlepszy dla niego, aby
wyszedł z urojeń wyobraźni i wszedł do prawdziwego życia, tylko
chcę, aby się lepiej do tego przygotował. Ta była treść mego
listu do niego. Napomknąłem na końcu, że co do chwili przyjazdu
do Rzymu nic mu na teraz nie mówię stanowczego; wprzódy
chcę się porozumieć z Tobą i z matką, jednakże zdaje mi się, że
to powinno nastąpić najdalej za kilka tygodni, szczególniej kiedy
O. Adolf stąd wyjedzie. Dodaję tutaj, że jak O. Adolf wyjedzie,
wtedy O. Michał i dlatego tu będzie potrzebny, że księży w domu
mało będzie. Tyle o Ojcu Michale. Spodziewam się, że ten list
dobrze przyjmie. Pierwszy mój list z miesiąca tego wyraźnie, że
zaginął, ale mi nie żal i widzę w tym zrządzenie Opatrzności Bożej.
To przełożeństwo Twoje i stosunek z O. Michałem mam
nadzieję, że się przyczyniły mój drogi Ojcze Leonie do dalszego
Twego wykształcenia w duchu. Już niejedno w Twoich listach
znalazłem, co świadczyło, że z nauki korzystałeś, a szczególniej
to, żeś z zachowania się Ojca Michała wnioskował na swoje własne
w przeszłości zachowanie się jako podwładnego. Teraz także
przekonałeś się, co to jest być przełożonym i czego potrzeba, aby
nim być według Boga. Trzeba zupełnego wyrzeczenia się siebie
i nie stawiać nigdy siebie i swojej woli naprzeciw podwładnemu.
Nie trzeba nigdy czynić mocą własną. Trzeba zawsze stawić Boga
i Jego wolę, i zostawić, polegać na mocy Bożej, aby ona czyniła,
i że ona uczyni, i tylko jej pomagać. Prawda, że łatwiej to
powiedzieć niż wykonać i możesz do mnie obracając się powiedzieć:
medice, cura prius te ipsum. Ale tu między nami nie idzie
o kwestię osobistą i myślę, że chętnie mi pozwolisz mówić do
siebie o sobie samym, bez skręcania rzeczy na mnie.
228