Listy O - Zmartwychwstańcy

znana i nie potrzeba jej poznawać nareszcie! Wola Boża dla Ciebie
jest, żebyś w tej chwili siedział w Paryżu pod posłuszeństwem
O. Aleksandra i czekał nie troszcząc się, co dalej z Tobą Pan Bóg rozporządzi.
Taka jest wola Boża na dzisiaj. Jaka będzie na jutro, o tym
Ci nie trzeba wiedzieć.
Mój drogi Ojcze Michale, czyż tego nie rozumiesz? To jest
abecadło życia duchownego, a tym bardziej zakonnego. Zastanów się
tedy dobrze nad Twoim nieporządkiem. Jest taki, jakim Ci go pokazuję.
Upokórz się z niego serdecznie, a pomodliwszy się, z łaską Bożą
staraj się poprawić, i poprawić, i popraw. Poprawa jest w tym, żebyś
nie myślał o jutrze. Co nie przeszkadza, że możesz się zajmować nauką
i powinieneś, bo choć nauka potrzebna Ci jest na potem, ale ona
i na dzisiaj potrzebna, brakuje Ci jej dzisiaj i jak będziesz się uczył, to
będziesz się uczył dzisiaj. Widzisz tedy w czym poprawa. A przyjmij
to moje słowo i pobudkę z wielką miłością, bo Ci ją daję z miłością.
Przyjmuj wszystko z miłością, bez względu na siebie. Nie
myśl o sobie, tylko o Panu Bogu, Jego woli, a Twoim obowiązku
na dzisiaj. To będzie lekarstwo. A środek ułatwiający będzie posłuszeństwo
dla O. Aleksandra w Twoim porządku dziennym.
Zakonnik żyje posłuszeństwem. Zrozumiałem, że się wyjmujesz
z tego posłuszeństwa, co do porządku dziennego. Niedobrze robisz.
Ojciec Aleks.[ander] nie jest Twoim Przełożonym zwykłym,
ale jest koniecznie, skoro z nim razem mieszkasz, Twoim
Przełożonym na ten dzień, to jest na każdy dzień, który tam mieszkasz
i czynności dzienne powinieneś pod jego posłuszeństwo
poddawać. Skarżysz się, że nie jest miły; bądź Ty z Twej strony
z cierpliwością i miłością, a nie spostrzeżesz się na tym. Widzisz
mój najdroższy, jak to niełatwo być dobrym zakonnikiem. Słyszałem
Cię przed wyjazdem sądzącego O. Władysława, a Ty sam
oto swojego rodzaju nieporządki popełniasz. Nie sądź innych,
ażebyś sam nie był sądzonym. Mój drogi Ojcze Michale, niech Ci
ten list nie będzie nieprzyjemnym, owszem, przyjmij go z wielką radością.
Powinniśmy być radzi nie temu, co schlebia, ale temu co pomaga,
zwłaszcza kiedy od miłości pochodzi. Proś zresztą Pana Boga
147