Listy O - Zmartwychwstańcy

zymskim, niczym innym nie jest jedno dalszym ciągiem owych
cudów rzymskich. To wszystko działał Pan Jezus sam i działa.
My w tym udziału nie mamy. Cała rzecz z naszej strony w tym
się zamyka, że ja tu w Rzymie nie przeszkadzałem temu cudowi
(i to jeszcze!), i że Ty w Jazłowcu nie przeszkodziłeś także dalszemu
jego ciągowi. Ale positive nic w tym nie uczyniliśmy ani
ja, ani Ty. Trzeba nam to wybić sobie z głowy.
Ale wracam do pierwszego. Moją tedy najpiękniejszą dla
mnie myślą było, żeby użyć O. Władysława i O. Adolfa w Galicji,
kiedy O. Julian wyszedł z projektem, aby O. Władysława posłać
do Ameryki z O. Michałem. Potrzeby Ameryki są wielkie:
na O. Wład.[ysława] rachowałem już dosyć, aby się spuścić na
dalszy ciąg cudu dla niego i w Ameryce, a na zdaniu O. Juliana
przywykłem był w tych czasach polegać niemal zupełnie. Więc
się zgodziłem. Widzę, że źle uczyniłem. Kusić Pana Boga nie
można, a co tu najbardziej nieporządnego we mnie było, to żeby
zawierzyć w każde zdanie, choćby najlepszego i najczystszego
doradcy. Wierzaj mi mój drogi O. Walerianie, że to ostatnie nie
wypływa wcale z mego usposobienia, przeciwnie muszę do tego
przyznać się niekiedy i robić jakby akt cnoty, to jest abdykacji
z mego własnego zdania. Zresztą z O. Julianem jestem niemal
zawsze tego samego zdania, a jego zdanie jest niemal zawsze dobre
i proszę pod tym względem nie wierzyć zupełnie temu
wszystkiemu, co Ci mówili O. Wład.[ysław] z O. Adolfem. Jemu
brak tylko głębszego postępowania z ludźmi, trafniejszego wzięcia
się w pewnych razach.
Wracając znowu do rzeczy, to prawda że w tym przedmiocie
niepotrzebnie odstąpiłem od mojej pierwszej myśli. Pan Bóg
łaskaw zaradził wszystkiemu, jakby nowym cudem. Miał wzgląd
na nasze słabości i na dobrą intencję, jeśli była z łaski Jego. Ale
co nas teraz po tym szczęśliwym obrocie pocieszać powinno, to
właśnie to, że rzeczy na daleko lepsze się obróciły. Bardzo wielkie
pożytki widzę już zniszczone. Samo to nawet moje popchnię-
130