Listy O - Zmartwychwstańcy

dziękuję i przepraszam za to, co było nieodpowiadanie Mu z mej
strony. Ten list, tak jak tego sobie życzyłeś, przesyłam na Twoje
ręce.
Pisała mi pani Mostowska z Paryża, że jej nie przyjąłeś.
Bardzo mi to było przykro, ale pocieszam się tą niemal pewnością,
że pomyślałeś o tej biednej osobie w inny sposób, i że mianowicie
ta pomoc, jaką te panie odbierają od sióstr miłosierdzia
jest z Twojego natchnienia i udziału. W każdym razie jednak srogą
to jest rzeczą dla tej biednej osoby, takie nie chcenie jej znać,
a przynajmniej widzieć, i bardzo bym Ci podziękował mój najdroższy
Ojcze Aleksandrze, gdybyś to, co uczyniłeś w jakiś miły
sposób naprawił.
Od paru tygodni przyjechał tu do nas z Adryanopola O. Wronowski.
Temu tydzień jadąc do Subiaco zabrałem go tu z sobą razem
z O. Julianem. Był tu O. Stefan, a z Mentorelli sprowadziłem O. Pawła
i mieliśmy w pięciu pedagogiczne posiedzenia, przez pełne dni cztery
z rana i w wieczór, i przyszliśmy do zupełnego porozumienia co do
sposobu prowadzenia szkoły i seminarium. Bardzo za to dziękuję Panu
Bogu, bo jest to fundament na przyszłość. Bardzośmy się dobrze porozumieli,
a szczególniej co do treści i metody wychowania. Ojciec
Stefan był wielką pomocą. Pan Bóg dał mu łaskę przejęcia się do gruntu
potrzebą chrześcijańskiego wychowania i wybornego zrozumienia na
czym ono zależy; wyraźnie widzę, że go Pan Bóg na ten cel do naszego
Zgromadzenia przysłał. Jest tedy za co podziękować Panu Bogu. Ojca
Waleriana trudno było tu do Subiaco sprowadzać. Nie chciałem go pominąć
jako Członka Rady, ale z jednej strony nikt go w Rzymie jako
przełożony domu nie mógł zastąpić, z drugiej strony nie był tak potrzebny
jako człowiek mniej fachowy w tym kierunku. Co do matki
Marcelliny, to wyjechała z Rzymu w poniedziałek, 2-go t. m. [w] przede
dniu mojego z Rzymu wyjazdu do Subiaco. Otrzymała dzięki Bogu
wszystko, czego żądała i miała raz drugi przy odjeździe audiencję u Ojca
Świętego, który był bardzo łaskawy. Dziś otrzymałem od niej list
z Wiednia z 9 sierp.[nia] donoszący, że chociaż w sukniach jechały nie
190