Listy O - Zmartwychwstańcy

cie O.Wład.[ysława] do Jazłowca, które sam przyznałem, że zapewne
było za pospieszne, uważam teraz za opatrzne. Zresztą,
jak to już pisałem miałem jakby jasne widzenie, że tak zrobić potrzeba;
że tak będzie dobrze. Pożytki są, że po odbytej nowej
walce i po zwycięstwie w duszy O.Władysława, cała rzecz daleko
mocniej zarysowała się i stanęła. Działanie na własną rękę,
które by jako pokusą przychodziło może potem bez tego, co się
stało, teraz jest więcej przełamane i jakoby poświęcone Panu Bogu
na dobre.
Zresztą nie myśl, żebym ja był O.Władysławowi coś stawiał
w perspektywie w Ameryce (po co to przypuściłeś?). Jedno co
mu poleciłem, to żeby mi dokładnie opisał stan rzeczy i sposób
życia w Kanadzie, że go do tego zobowiązuje w sumieniu, że się
w tym na niego spuszczam, bo mi to potrzebnym jest wiedzieć
jak najdokładniej.
9 grudnia wtorek. O. Leon wyjechał dziś w południe do
Mentorelli. Przed samym odjazdem chciał mi oddać list, który
był do Ciebie napisał, ale go nie mógł znaleźć. Prosił mnie tedy,
abym Ci powiedział, że główną treścią jego listu było doniesienie
o dotrzymaniu przysłanych przez Ciebie pieniędzy, rozumie się
że zarazem i podziękowanie.
Nie wiem, czy list mój ostatni do Was (bo do każdego pisałem)
doszedł do Jazłowca podczas pobytu jeszcze tam O. Władysława,
powtórzyłem treść tego, co pisałem do O. Wład.[ysława]
w moim liście do Ciebie i z niej dowiedziałeś się o moich
dyspozycjach, które są takie jakich się spodziewałeś. Deo gratias
za wszystko!
Na tym dziś kończę, czekając dalszych od Ciebie wiadomości
o wyjeździe matki do Rzymu. Lękam się, aby za wielkie mrozy
nie wstrzymały na razie, bo my tu w Rzymie mamy dzisiaj,
chociaż wprawdzie tylko w nocy. Zresztą bardzo piękna pogoda.
Ja jestem przekonany, że nawet mrozy, byleby tylko nie zanadto
131